Boekrecensie van Een dag uit het leven van Tinkerbel door Imke Gilsing

"Mijn boek 'Een dag uit het leven van Tinkerbel' (Uitgeverij Ten Have) vertelt het krankzinnige verhaal van mijn psychose, waarin ik mijn waanzinnige reis van hel naar heling deel.

In de zomer van 2010 veranderde mijn leven dramatisch. Ik waande me het elfje Tinkerbel met Jelle Brandt Corstius als mijn Peter Pan. Ogenschijnlijk uit het niets kreeg ik een ernstige psychose en werd met een dwangopname opgesloten in de Nederlandse psychiatrie, waar ik onder het mom van zorg tien dagen lang moederziel alleen werd opgesloten in een isoleercel en dwangmedicatie kreeg.

Mijn psychose - het voelt alsof je droomt met je ogen open - was helder en vol betekenis. Opgesloten worden in een isoleercel was traumatisch, mensonterend, een schending van mijn mensenrechten en leidde tot een levenslange angst voor de psychiatrie. Het maakte me zieker in plaats van beter. Het was een ervaring die mijn leven voorgoed veranderde en die resulteerde in een nieuwe missie: het delen van mijn waanzinnige reis van hel naar heling, om de psychoten van de wereld een stem te geven en een gezicht en bij te dragen aan menswaardige zorg voor psychiatrische patiënten."

Uittreksel

Blz. 92: Gedwongen opgenomen

Ik lig op een bed in een kamer. De gordijnen zijn dicht, de tl-lamp is fel. Ik voel me stoned, een beetje dol. Een lieve verpleegster kijkt me aan. Ze glimlacht naar me.

Mijn lichaam is in tweeën gespleten. Mijn rechterhelft is Imke en normaal van temperatuur, mijn linkerhelft is gloeiend heet en dan weer ijskoud. Hoe meer mensen op de wereld zich in een liefdevolle bui bevinden, des te warmer ik het krijg. Als bijna acht miljard mensen afgestompt rondrennen of boos op elkaar zijn, bibber ik van de kou. De haat-liefdeverhouding tussen mijn ouders is mijn lot geworden; ik ben veranderd in een thermometer voor de wereldvrede.

Van Jelle geen spoor en wereldvrede is vooralsnog ver te zoeken.

`Ik ben bang,' zeg ik zacht tegen de verpleegster. 'Mag ik jouw hand vasthouden?' Dat mag. Ze aait me over mijn hoofd. `Ga maar weer slapen. Ik blijf bij je.'

Verder herinner ik mij niets van die eerste uren op de PAAZ. Een zwart gat in mijn geheugen, zo donker als de aarde in een kolenmijn. Het leger heeft een slag gewonnen, mij platgespoten met kalmeringsmiddelen. Ik doe energie op voor de wonderlijke reis die komen gaat

Als ik ontwaak uit mijn coma staat mijn moeder aan mijn bed. Ik vertel haar, ongevraagd, over mijn amoureuze affaire met een Fransman, genaamd Jean-Marc Lamoure. Mijn heimelijke escapade naar Parijs, la ville de l'amoure, heeft Dennis me nooit vergeven. Het verwoestte in één klap al zijn vertrouwen in mij.

Ik wist dat ik alles stelselmatig kapot had gemaakt. Mijn schuldgevoel was gigantisch, als een draak die vuurspuwend in me huisde. 0, wat een stille pijn! Ik kan het niet meer binnenhouden, alles wat ik heb opgekropt, moet eruit.

Het afscheid van mama doet pijn. Ik wil dat ze blijft. Ik voel me ontheemd zonder haar, bang. Net als vroeger, wanneer ze op zaterdagmiddag naar de tennisbaan vertrok en ik urenlang onrustig door het raam tuurde. Als ze uit de auto stapte in haar tennistenue, voelde ik een warme golf van blijdschap in me opborrelen. Zij was mijn reddingsboei en ik de drenkeling die zich wanhopig aan haar vastklampte. Alleen in plaats van me te redden, liet ze me mijn hele jeugd ronddobberen in die woeste, onvoorspelbare zee, die mijn vader was.

Na haar vertrek word ik boos, laaiend zelfs. 'Ik wil geen medicijnen!' Ik gooi met alles wat ik te pakken krijg. Nog meer idioten die mij pillen willen voeren! Ik kwam hier toch alleen maar om te slapen? Ik wil naar huis en maak dat onmiskenbaar duidelijk aan iedereen die bij mij in de buurt durft te komen.

Niemand mag tegen zijn wil in worden opgesloten in Nederland. Dat kan alleen via een inbewaringstelling, ook wel ibs genoemd. De burgemeester van de plaatselijke gemeente heeft de bevoegdheid iemand gedwongen op te laten nemen in een psychiatrische instelling wanneer iemand, simpel gezegd, gek en gevaarlijk is. Mijn zogenaamde zelfmoordpoging komt hun dus goed van pas. Dat is genoeg reden om mij een ibs aan te smeren!

Verpleegsters lopen af en aan met pillen. Witheet ben ik. Waarom mag ik niet mijn leven leiden zoals ik dal wil? Ik ben het zat. Net zoals ik mijn vader zat was als kind. Er wordt een flink appel gedaan op mijn eigenwijsheid hier.

Was iedereen op de wereld maar opgeleid als antropoloog! Door middel van goede observatie had zelfs een kanariepiet kunnen zien dat ik geen gevaar ben voor mezelf. Ik ben één meter zestig lang, weeg zevenenvijftig kilo en ben gezien mijn verleden nog niet in staat een vlieg dood te slaan. Peace rules man!

Als er weer iemand met een pil verschijnt, gooi ik met alles wat los en vast zit. Tak me dan, als je kan!' De rebel in mij komt los. Ik doe al mijn kleren uit en dans naakt door de gan¬gen. De verpleging ziet geen andere oplossing en sluit mij op in een isoleercel.

Waarom ze dit doen zal ik illustreren aan de hand van een aflevering van The Dog Whisperer, die ik laatst zag.

Een man riep de hulp in van Cesar. Zijn hond wist, keer op keer, als een ware Houdini te ontsnappen uit zijn bench. Voor de leek: dit is een hondenkooi, waar je je geliefde diervoeter in opsluit als je de deur uit gaat. Superzielig natuurlijk voor dat beestje, maar onder hondenliefhebbers is dit een ware trend. Voor het geval hij op het tapijt pist of aan de bank gaat knagen als je er niet bent. Preventief opsluiten dus, die hap! Net als zo'n gek die in haar nakie door de gangen danst.

Ondanks dat mensen geen honden zijn is de vergelijking tussen een bench en een isoleercel treffend. Doe je vervelend? Ben je lastig of irritant? Dan is dáár de cel! Hufterproof en wel! Maar niemand wil zomaar opgesloten worden. Geen hond of mens vindt dat fijn. Je zou denken dat dat voor een hoogopgeleide psychiater of verpleger wel te begrijpen moet zijn, maar dat is dus niet het geval. Ook in The Dog Whisperer snapte het baasje er niks van. Cesar kwam langs, observeerde het gedrag van de baas en zijn hond en zag in één oogopslag wat het probleem was.

Recensie

door Tsenne Kikke

Dit biografisch werk is een aanrader! Ook werd er iets van op de Spiritualia frontpagina gepubliceerd, waarvan hier de link.

Een dag uit het leven van Tinkerbel

Imke Gilsing

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij