Olette Luitwieler
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Ten Have
|
|
Gewicht:
|
310 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
189
|
|
ISBN:
|
90-259-6109-6
|
|
ISBN-13:
|
978-90-259-6109-1
|
|
Categorie:
|
Maatschappij
|
|
Richtprijs:
|
€ 16,9
|
Korte Inhoud
Daan is anders dan andere jongens. Al jaren zwijgt hij en dit drijft zijn moeder tot wanhoop. Wat is er toch met haar kind aan de hand? Is hij doofstom geworden, autistisch, gek? Artsen en hulpverleners proberen hem te diagnosticeren en tot praten aan te zetten. Daan ervaart deze goedbedoelde bemoeienissen als zeer beklemmend en trekt zich terug in zijn eigen wereld.
Totdat hij bij een psychiater komt die hem niet wil normaliseren maar hem 'ziet' en serieus neemt, opent hij zich langzaam en komen zijn bijzondere kwaliteiten naar buiten. Zijn zwakte wordt zijn kracht.
'Godenkind', het tweede boek van Olette Luitwiele, neemt je mee in de belevingswereld van een jongen die niet van deze wereld is. Of lijkt dat maar zo en heeft hij de wereld juist wat te zeggen?
Eerder schreef Olette Luitwieler de roman 'Zielewind' (2008).
Uittreksel
Blz.7: Ik zal eens voor hem kijken,' zegt de man tegenover ons. Hij sluit zijn ogen en het wordt stil in de kamer. Ik staar naar zijn handen, die opeens met de handpalmen naar boven op zijn bovenbenen liggen. Wat gaat hij doen? Wachten op informatie van boven? En moet je daarvoor je ogen sluiten?
Ik krijg het benauwd en zweet staat klaar om los te breken onder mijn oksels. Ik zweet eigenlijk alleen daar. Van die zoute, doorschijnende pareltjes die zo mooi glimmen op je gezicht, dat heb ik nou nooit. Kon ik het maar, alles eruit zweten.
Mijn moeder naast me wacht en hoopt. De oplossing, misschien heeft deze man de oplossing! Haar hoop is zo groot dat die in wanhoop is omgeslagen; wanhoop die nu bij mij naar binnensluipt. Ik probeer het gevoel terug te duwen zoals ik dat vaker probeer met gevoelens van anderen. Maar zoals vlooien van de ene kat op de andere overspringen, zo komen de gevoelens van anderen toch gewoon bij mij terecht. Ik las laatst dat je je daarvoor moet afschermen door je een koker of een rozenstruik om je heen voor te stellen. Maar gevoelens trekken zich van voorstellingen niets aan, ze gaan er gewoon dwars doorheen, hoe goed je je ook voorstelt dat ze tegen de ingebeelde koker aan botsen en meteen terugkeren naar hun plek.
De kin van de man gaat ietsje omhoog. Hij moet zich natuurlijk helemaal op de hemel richten. Mensen denken dat de hemel boven is. Ik weet niet hoe ze daarbij komen. Ze denken misschien dat God liever bij de sterren en de maan woont dan bij hen. Ik denk eerder dat het andersom is, dat het de mensen zijn die God op afstand houden omdat ze bang zijn dat God oordeelt en straft en verwacht dat zij hem gehoorzamen. Of mensen verdrijven hem omdat ze zelf God willen zijn. Of ze kunnen zich gewoon niet voorstellen dat hij bestaat.
Ik vraag me af of God er verdriet van heeft dat mensen hem wegjagen, of dat ze denken hem niet nodig te hebben, of doen alsof hij niet bestaat. Ik heb besloten om het voor God op te nemen want ik wil niet dat hij verdriet heeft. Ik weet alleen nog niet hoe ik het ga doen. In ieder geval niet opzichtig, want dan zullen mensen denken dat ik een gek ben, of ze zullen misschien boos worden omdat ik heel anders over God denk dan zij. Daarom moet het undercover gebeuren, zodat niets of niemand mij in de weg kan staan. God laat me het ook helemaal zelf uitzoeken, heb ik gemerkt. Dat vind ik fijn want dan is het mijn eigen project en ik hou van eigen projecten. Het geeft me een vrij gevoel.
Ik kijk weer naar de man tegenover me. Hij zit nog steeds met zijn ogen dicht, dus dan durf ik dat wel. Zijn grijze haren pieken alle kanten op en uit elk neusgat steken ook nog twee donkere haren. Voelsprieten die vast gaan trillen als hij niest. De huid van zijn gezicht lijkt een beetje op een oude, perkamenten landkaart met veel riviertjes die behoorlijk recht lopen, dus misschien kun je het beter kanalen noemen. Maar omdat de strepen op zijn gezicht nogal dun zijn, noem ik het toch maar riviertjes.
Recensie
door
Tsenne Kikke
'Godenkind' is een psychologische roman over de spanning tussen een moeder en haar zwijgende zoon. Het verhaal wordt heel concreet en toegankelijk gebracht. De schrijfster kruipt als het ware in het hoofd van Daan. Het vertel-perspectief ligt bij de 15-jarige jongen, zodat zijn gedachten over de wereld je terugbrengen naar de verwarrende tijd op de middelbare school.
Ondanks problematische bezoeken aan hulpverleners en conflicten op school, krijgt Daan grip op de wereld en de mensen om hem heen. Door het toepassen van systemen ziet hij hoe hij - in relatie tot de mensen om hem heen - van bijzondere betekenis is.
Olette stelt zich kritisch op in hulpverlenersland, en laat, via Daan's denken, haarscherp de zin en de onzin van allerlei methoden zien, soms een beetje moraliserend. Het leven van Daan thuis, op school, in zijn vrije tijd, overal mogen we al lezend een kijkje nemen.
.
De stijl is erg eenvoudig, maar ook filosofisch van aard. Toch vind ik dat de schrijfster iets meer aandacht aan het slot had kunnen geven.
Hoewel titel van het boek spiritueel aandoet, en in wezen niets met de inhoud te maken heeft, is het geschikt voor een breed publiek. Het is vooral een boek voor ouders, leerkrachten en hulpverleners, die geconfronteerd worden met een kind dat, bijvoorbeeld, aan autisme lijdt. Tevens werpt 'Godenkind' misschien een nieuw licht op ADHD, hoogbegaafdheid, en de zogenaamde 'Nieuwetijdskinderen'. De roman laat ook zien hoe gevaarlijk het is mensen, die afwijken van de norm, te miskennen.
|