|
|
Hoe red ik mijn eigen leven?
|
|
Originele titel: How to save your own live
Michael Gates Gill
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Ten Have
|
|
Gewicht:
|
285 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
190
|
|
ISBN:
|
90-259-6096-0
|
|
ISBN-13:
|
978-90-259-6096-4
|
|
Categorie:
|
Heilzaam Denken
|
|
Richtprijs:
|
€ 14,9
|
Korte Inhoud
Na het verlies van zijn topbaan, huwelijk en gezondheid werd Michael Gates Gill gelukkig door koffie te gaan schenken bij Starbucks. Hij schreef er een bestseller over. Talloze lezers vroegen hem daarna hoe zij zelf met tegenslagen kunnen leren omgaan. 'Hoe red ik mijn eigen leven?' is Gills antwoord.
De beroemde Starbucks-medewerker leert ons in vijftien korte lessen dat het ware geluk niet van het lot afhangt, maar van ons vermogen open te staan voor onverwachte mogelijkheden. 'Verlies je horloge (en je mobiele telefoon en elektronische agenda!),' zo luidt een van adviezen. Of: 'Leef elke dag met dankbaarheid alsof het jouw laatste is.' Voor elk advies put hij uit dagelijkse ontmoetingen. Gill wordt wijzer van een vrouwelijke psychiater naast wie hij in het vliegtuig belandt, maar ook van de jonge vrouw die hem een sollicitatieformulier liet invullen, toen hij - bankroet - bij Starbucks een kopje koffie ging drinken.
Uittreksel
Blz. 7 - Inleiding: Verhulde zegen
Toen ik werd ontslagen en er vervolgens een hersentumor bij me werd geconstateerd, dacht ik dat mijn leven voorbij was.
En ik had gelijk.
Mijn oude leven was voorbij.
Maar dit was het begin van een geheel nieuw en beter leven.
Ik had niet verwacht dat ik een nieuw leven kon opbouwen dat me gelukkiger maakte dan ik ooit was geweest. Ook al kiest niemand vrijwillig voor rampen in zijn beroep of privéleven, toch kunnen zulke schokkende ervaringen een verhulde zegen zijn.
Wanneer gebeurt wat we het meest vrezen, kan verlies verrassingen voor ons in petto hebben en ons een kans geven een heel nieuw niveau van geluk te ontdekken.
Het grote verschil is wat jij aan het leven geeft, niet wat het leven aan jou geeft.
In dit boek vind je lessen uit het ware leven die je helpen het hoofd te bieden aan de onvermijdelijke tegenslagen die je kunnen treffen, vaak wanneer je die het minst verwacht. Deze lessen helpen je ook een leven op te bouwen dat je gelukkig maakt.
Door deze vijftien eenvoudige lessen ter harte te nemen zul je in staat zijn een zware tijd tot de beste tijd van je leven te maken.
Deze lessen heb ik moeizaam moeten leren. Ik zou het niet uit vrije wil hebben gedaan. Maar het leven greep me bij mijn nek¬vel en gooide me uit mijn bevoorrechte plekje aan de top van de Amerikaanse gevestigde orde. Alleen door die verbanning kon ik er een begin mee maken.
Ik werd geboren als geliefde zoon van een beroemde vader. Brendan Gil werkte voor de New Yorker. Dat was voordat het internet alomtegenwoordig was en voordat de televisie vierentwintig uur per dag nieuws en drama uitzond. In mijn vaders tijd was het gedrukte woord het dominante medium en werd zijn tijdschrift beschouwd als de beste literaire bron van modern inzicht en eminente schrijfkunst in Amerika. Iedere week keken mensen uit naar een nieuw verhaal van J.D. Salinger, of volgden ze, geschokt en gefascineerd, een staaltje van het nieuwe, 'niet-fictieve' realisme van Truman Capote, of lachten ze om de dwaze cartoons van James Thurber waaruit zoveel originele humor sprak.
Mijn vader nam veel van deze vermaarde schrijvers en kunstenaars mee naar huis om in onze villa met vijfentwintig kamers met me te spelen. E.B. White, de schrijver van Charlotte's Web en Stuart Little, boog zich naar me toe en zei dat hij altijd had gedacht dat het 'zonde was om volwassen te worden'. Charles Addams, wiens cartoons de televisieserie The Addams Family inspireerden, ging met een middeleeuwse helm op in een hoekje staan om me aan het lachen te maken.
En toen ik wat groter was, daagde Ernest Hemingway me uit om in Pamplona voor de stieren uit te rennen (en dat heb ik ternauwernood overleefd).
Ik ging naar chique feestjes waar Jackie Onassis en andere leden van de beau monde bijeenkwamen, en het leek of deze intelligente, aantrekkelijke mensen alles konden bereiken wat ze maar wilden.
Ik studeerde op Yale, alleen maar omdat mijn familieleden dat al generaties lang hadden gedaan.
Na Yale bood een man die daar ook gestudeerd had, de eigenaar van het grootste reclamebureau ter wereld, me een baan aan.
Bij J. Walter Thompson gaven mensen die er net zo uitzagen als ik en die precies dezelfde achtergrond hadden me in de loop der jaren een steeds hoger salaris en een steeds hogere positie.
We keken elkaar aan en riepen: 'Je bent geweldig!'
'Nee, dat ben jij!'
De atmosfeer in wat wij beschouwden als een exclusieve club van mensen uit de elite die de massa's slim konden manipuleren, was doordrenkt van eigenliefde en zelfingenomenheid.
Het treurige is dat ik destijds dacht dat ik alles wat me was gegeven had verdiend en dat ik vanwege mijn uitzonderlijke talent op de toppen van de Amerikaanse droom leefde.
Ik kon geen geduld opbrengen voor mensen die het maar niet lukten net zoveel succes te hebben als ik.
'Laten ze wat harder werken!' zei ik tegen mijn kinderen.
'Laten ze zorgen dat ze een goede opleiding krijgen!'
Aan al mijn bezwaren tegen mensen van een ander ras, uit een andere klasse of met een andere achtergrond lag de onuitgesproken kritiek ten grondslag: 'Waarom zijn ze niet meer... zoals ik?'
Rex Harrison, die de rol van de arrogante professor speelde in My Fair Lady, zei net zoiets toen hij klaagde: 'Waarom zijn vrouwen... niet net als de man?'
Rex was geknipt voor die rol van het gepersonifieerde gevoel van superioriteit.
Toen hij op Broadway de hoofdrol speelde en iedere avond volle zalen trok, zei hij tegen mijn vader dat hij toe was aan een rustig weekend ergens buiten. Mijn vader nodigde hem onmiddellijk uit in ons vakantieverblijf The Bungalow.
'Het is daar nogal landelijk,' waarschuwde hij.
'Dat is precies wat ik nodig heb,' zei Rex en maakte plannen voor een weekend aan het einde van augustus.
Toen Rex op bezoek zou komen, belde hij mijn vader op. 'Brendan, het is me een groot genoegen op je aanbod in te gaan. Ik heb heel weinig nodig. Slechts drie dingen: een ervaren chauffeur om me erheen te brengen en tochtjes met me te maken, en om me terug te rijden naar de stad. En natuurlijk heb ik een kok nodig. En een kist Veuve Cliquot. Ik ben nogal dol op die champagne.'
Recensie
door
Tsenne Kikke
In de voorloper van 'Hoe red ik mijn leven?': 'Hoe Starbucks mijn redding werd,' beschreef Michael Gates Gill zijn val als reclamebons bij J. Walter Thompson in New York City. Ooit bedacht hij daar de meest brute reclame concepten, werd hij als dé man op handen gedragen, en vloog hij de hele wereld rond. Hij verdiende hopen geld, en zag zijn gezin nooit. Een succesvolle veertiger, die de Amerikaanse Droom ten lijve beleefde.
Na 25 jaar lang dat succesvolle leven te hebben geleid, was Michael Gates Gill van het ene op het andere moment té oud voor de job. Zijn concepten belegen, zijn ideeën niet meer fris, zijn visie ouderwets. En, zoals dat in Amerika ging en gaat: werd hij ontslagen.
Berooid, zonder vrouw, doodziek en met een tumor in zijn hersenen, kwam Michael Gates Gill, na een zeer donkere periode, terecht bij Starbucks: daar leerde hij wat écht respect hebben voor mensen en voor werk betekenden. Kortom: Starbucks werd zijn redding.
Nu is het aan jou om jouw leven te redden, dankzij: 'Hoe red ik mijn eigen leven?', met als ondertitel: '15 lessen over hoop uit onverwachte hoek.'
De bedoeling is dus dat je één les per dag leest. Verwacht er geen adembenemende uitspraken in, noch aardeberoerende ideeën. Toch is het een interessant werkje, vooral indien je bereid bent meer je hart te volgen dan jouw rusteloze denken.
Het boekje is boordevol gevuld met positieve inspiraties. Het zorgt ervoor dat vrolijke, gezonde gedachten jouw hoofd bevolken. Sommige dingen zul je misschien reeds geweten hebben, maar toch is het goed om eraan te worden herinnerd. Kortom: het is een boekje dat je - zelfs indien je het hebt gelezen - altijd bij de hand zou moeten hebben, vooral in die momenten dat er boven jouw hoofd donkergetinte wolken in aantocht zijn. Een echte aanrader dus!
|