Boekrecensie van Saunageheimen door Fay Weldon

Phoebe Fox trakteert zichzelf op tien dagen luxeverwennerij in een afgelegen beautyfarm, Castle Spa. Eenmaal daar aangekomen staan de zaken er iets anders voor dan je mag verwachten voor de prijs van 5000 pond. De directrice hanteert een strak regime voor de kurende dames. Discipline!
Maar dan wordt het noodweer en de tien gasten raken afgesloten van de buitenwereld. Telefoons en internet werken niet. De vrouwen laten zich niet uit het veld slaan, ze plunderen de koelkast en bij de jacuzzi ontstaat een vertrouwelijke sfeer om elkaar verhalen te vertellen. Ze delen hun diepste geheimen. Een lust om te lezen.

Als door een overstroming haar huis een chaos is, haar man zijn ouders in de Verenigde Staten na een val moet helpen en haar kinderen niet komen logeren met Kerstmis, trakteert schrijfster Phoebe Fox (+/- 55) zichzelf op tien dagen in een kuuroord in Noord-Engeland. Daar treft ze tien andere carrièrevrouwen, die veel te vertellen hebben.

Door een griepepidemie, sneeuw en ijzel, onbruikbare mobieltjes, uitgevallen stroom en internet en weggelopen personeel is het kuuroord geïsoleerd en vertellen de vrouwen en twee personeelsleden elkaar bij de jacuzzi hun verhaal: onder andere de chirurg, weervrouw, manicure, journaliste. Daardoor komt Phoebe tot veel nieuwe inzichten.

Uittreksel

Blz. 18: Ik logeerde die nacht op de bobbelige bank van mijn zoon Alec, maar sliep toch redelijk. Zijn vrouw Miranda wilde met alle geweld Castle Spa bekijken op internet. Het had vijf sterren en gemengde recensies van de gasten. Vijfduizend pond voor tien dagen was zo'n koopje dat Miranda zich tijdens de décaf afvroeg of er daar iets mis zou zijn. Het kon me niet schelen, zei ik. Ik was moe en had zin in uitrusten, vakantie, een massage en een manicure. Bovendien was ik nog steeds enigszins in shock door de moord en de zelfmoord, dat zou iedereen toch zijn? De volgende ochtend stond het in alle kranten.

'Drama in Londense glamourwereld,' schreef een columnist. 'Messenmoord dringt door tot de hogere klassen,' schreef een andere. Eleanor was inderdaad komen logeren en het had haar maar twee weken gekost om bij Sam in het echtelijk bed te komen. Belinda was onverwacht thuisgekomen en had hen daar samen gevonden. Ze was zonder iets te zeggen naar buiten gelopen, maar toen ze de volgende dag terugkwam, waren de sloten vervangen. Sam en zij waren niet officieel getrouwd: er was alleen een plechtigheid op Barbados geweest, maar ze hadden geen zin gehad in het burgerlijke gedeelte. Het huis stond op zijn naam. Zij had geen rechten, alleen de liefde van Sam Klines, en die was ze kwijt. Eleanor had lachend uit het raam gekeken. Een week later was Belinda het huis binnengedrongen met het mes.

Maar ik had zo mijn eigen problemen. Miranda zei dat ze zou proberen een bedrijf te vinden dat het huis tijdens de feestdagen in zijn oude glorie kon herstellen, al waarschuwde ze me dat het heel duur zou worden. Maar als ik Castle Spa kon bekostigen, kon ik vast alles bekostigen. Ze hoefde er niet bij te zeggen dat je voor vijfduizend pond een flink aantal niet-bobbelige banken kon kopen. Ik wist wat ze dacht. Ik heb de gave van de schrijver om te horen wat andere mensen denken. Op papier is dat prima, in het werkelijke leven is het verschrikkelijk.

Maar ze vergaf me en zei dat ze hoopte dat ik niet te erg aangeslagen was door wat er was gebeurd met mijn vriendinnen. Moord en zelfmoord! Ik zei dat ik het alleen van horen zeggen had: het waren trouwens geen vriendinnen, alleen maar collega's, niet erg close. En op dat moment verloochende ik hen - sloot hen buiten mijn gedachten. , Ik wist dat ik dat niet zou moeten doen, maar deed het toch. En toen zei Miranda dat ik natuurlijk wel toe was aan rust en verandering, zoals iedereen. Ze was lerares en moeder van twee kinderen, dus zij kon het weten. Ik omhelsde haar; ik ben niet zo lichamelijk, dus ik denk dat ze nogal verbaasd was, maar ik ben erg dol op haar.

De treinreis van Londen naar Carlisle zou vier uur duren. Alec bracht me naar Euston zodat ik de vroege trein kon halen. Toen we Camden Road inreden, ging mijn telefoon. Het was Julian vanuit Wichita die vertelde dat het er goed uitzag voor zijn moeder: het was even zorgelijk geweest maar uiteindelijk bleek de heup niet gebroken, alleen lelijk gekneusd. In Wichita lag nu twee meter sneeuw, zei hij: het zou moeilijk kunnen worden om thuis te komen. Geen probleem, zei ik, ik heb mezelf ingeschreven bij een kuuroord tot na nieuwjaar dus ik zou toch niet thuis zijn. Er viel een korte stilte aan Julians kant. Hij leek licht geschokt.

`Als het zo zit,' zei hij, 'hoef ik me niet te haasten om thuis te komen.'

Zijn moeder zou het fijn vinden als hij bleef, zei hij, en hij kon prima opschieten met zijn stiefvader. Misschien pakte hij zelfs een paar dagen New York om oude vrienden op te zoeken. De telefoon piepte waarschuwend en hield ermee op. We zaten ergens tussen hoge gebouwen waar geen bereik was. En toen het signaal terugkwam, kon ik hem niet meer bereiken. Deze keer lag de fout aan zijn kant - net zoiets als het bad laten vollopen en de deur uitgaan.

Ook deze ochtend was het stil op straat: er liepen alleen een paar vroege shoppers. Ik maakte mijn tsunamivergelijking niet tegenover Alec, want hij en Miranda en de kinderen waren in Sri Lanka op die ochtend van tweede kerstdag 2004, en hadden moeten rennen voor hun leven. Het zou tactloos zijn om hem daaraan te herinneren. Ik zei alleen iets over de stilte op straat en hij keek me bevreemd aan en vroeg of ik het nieuws niet had gevolgd. Ik zei dat dat er met al dat gedoe bij ingeschoten was.

Alec, die met computers werkt, zei dat YouTube en andere videosites bezig waren een gerucht te verspreiden over een griepepidemie. De Sumatragriep zou een variant zijn van de vogelgriep en een ver familielid van de pest. Er werd gezegd dat jonge mensen het eerder kregen dan oude en dat het sterftecijfer vijf procent zou zijn. Van officiële kant werd het ontkend, maar op weblogs werd iedereen aangeraden thuis te blijven en direct contact met anderen te vermijden. Op Marylebone Road reed een fietser met een masker voor door het rode licht en werd nog net niet geschept door een gelede bus. Ik hapte naar adem en kreeg een vlaag warme uitlaatgassen binnen. De man met de zeis kon elk moment toeslaan, zei ik, ongeacht de Sumatragriep. Als de vervuiling je niet te pakken kreeg, dan kwam je wel onder een bus.

Op het station deed Alec het handschoenenkastje open en er vielen snoeppapiertjes en kleurkrijtjes uit - de kinderen zijn vier en drie. Hij haalde er een nogal groezelig operatiemaskertje uit en stelde voor dat ik dat in de trein zou opzetten als ik bang was. Ik gaf het hem met een hooghartig gebaar terug. Ik was geen bangerik en sowieso te oud om dood te gaan. Hij snapte de grap niet.

Ik zei weer dat het me speet dat de familie deze kerst niet bij elkaar zou komen maar Alec beweerde dat de kinderen dat eigenlijk wel leuk vonden. Ze mochten hun cadeautjes nu thuis openmaken. Ik probeer¬de me niet beledigd te voelen.

Recensie

door Tsenne Kikke

Ieder verhaal in dit boek is even bijzonder. De Trofeevrouw richt bijvoorbeeld haar hele leven zo in dat een rijke man met haar kan pronken. Omdat zij net bij haar man weg is komt zij tien dagen naar het kuuroord om bij te tanken en vervolgens een nieuwe rijke man aan de haak te slaan. De Openbaar Spreekster is bevriend met ziekenhuizen over de hele wereld waar ze telkens opnieuw haar leven moeten redden omdat haar hart als een razende tekeer gaat. Wanneer zij haar prins op het witte paard heeft ontmoet houden de aanvallen op en begint zij haar ziekenhuisbezoeken te missen. De Chirurg heeft een al even slimme tweelingzus. Hun intelligentie staat hun liefdesleven in de weg en op een avond besluiten zij als twee domme meisjes de kroeg in te gaan. De Chirurg ontmoet de man van haar dromen maar durft hem later niet te vertellen dat zij geen verpleegster is maar chirurg.

Met ieder verhaal dat zij hoort gaat Phoebe meer nadenken over haar eigen leven en de dingen die zij heeft meegemaakt. Ze raakt in paniek maar vindt ook weer haar rust.

Fay Weldon (1931) schrijft in haar vele romans en verhalen met zwarte humor en satire over sociale ontwikkelingen. Een onderhoudende, geestige en actuele roman over man-vrouwrelaties en roddelpraatjes.

Saunageheimen

Fay Weldon

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij