Originele titel: The good body
Eve Ensler
Korte Inhoud
Botox, boulimie en borstvergroting: Eve Ensler, de auteur van de vermaarde ‘Vagina monologen’ is terug, en nu met een even geestige als ontnuchterende kijk op het vrouwelijk lichaam. Ensler begint in ‘Het goede lichaam’ met het verslag van de strijd tegen haar eigen buikje: martelwerktuigen, onzinnige diëten en fascistische personal trainers blijken niet te helpen als het gaat om acceptatie van je eigen lijf - en daarover is ze met vrouwen over de hele wereld gaan praten.
In een verzameling monologen komen verschillende kanten van de lichaamscultus aan bod: de vrouw van de plastisch chirurg die centimeter voor centimeter wordt vervolmaakt, de bejaarde tijdschriftuitgever die nog steeds de kritiek van haar moeder hoort echoën wanneer ze in de spiegel kijkt - maar ook de Afrikaanse moeder die elk lichaam beschouwt als een bewijs van natuurlijke diversiteit, en de Afghaanse vrouw die gevangenschap riskeert als ze haar sluier afneemt om een ijsje te kunnen eten...
‘Het goede lichaam’ is een verzameling tragische, komische en bemoedigende verhalen die je geen keus laten dan je te verzoenen met het lichaam dat je hebt.
Uittreksel
Blz. 60: Om eerlijk te zijn, seks was voor mij altijd heel hard werken. Harry, mijn man. Hij is ouder dan ik. Twintig jaar. Nou, meer dan twintig. En heb veel tijd nodig om met mijn hand, met mijn mond... te werken, werken om Harry, nou ja, stijf, stijver te krijgen. Maar hoe lang ik ook... hij wordt nooit echt stijf. Niet stijf-stijf. Het is uitputtend. Uitputtend. Het is zoiets als kreeft eten, de rotzooi – het gekraak – dat schild, dat plastic slabbetje, dat minieme stukje vlees in dat klein kreeftenpootje. En dat is het dan. Ik ben daarna altijd uitgehongerd. Vroeger was het makkelijker. Nou ja, iets makkelijker. Maar ooit is hij toch zo stijf geweest dat hij kinderen kon maken, als je weet wat ik bedoel. Begrijp me goed. Ik ben niet echt lenig. Ik ben veertig. Nou, veertig-plus. Na de baby’s zakte ik daar beneden een beetje uit, en Harry, tja, die had gewoon geen houvast. Daarbij komt, hij had al nooit zo’n enorme... laat maar. Ik lees in Cosmo over die behandeling. Ik zeg tegen mezelf, Carol, Carol, ze kunnen tegenwoordig met laserstralen je verlepte vagina vernauwen. Maak er gebruik van! Dus ik ga. Die kliniek is hier, in Beverly Hills. Nou vlakbij. Wij wonen in Brentwood.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Na het boekje gelezen te hebben '€“ 111 bladzijden lang '€“ besefte ik voor de tienduizendste maal in mijn leven hoe blij ik ben van het mannelijke geslacht te zijn. Om eerlijk te zijn : ik wist het al op bladzijde 60. Vrouwen kunnen toch afzien, zichzelf afbreken , om zich dan door de een of andere chirurg weer laten op te bouwen. En allemaal om er maar een beetje beter uit te zien.
Als je dit boekje leest, besef je wat er aan het vrouwelijke lichaam allemaal kan aan mankeren. Elk lichaamsonderdeel kan een mankement vertonen, van kop tot teen en van teen tot kop. Het is een boekje vol tegenstellingen. Heb ik er iets uit geleerd? Heeft het me ietwat wijzer gemaakt? Tweemaal '€˜neen'€™... Maar, het is een boekje door een vrouw en voor vrouwen geschreven. Daarom begrijp ik er misschien de zin niet van. Anderzijds is het geen pure onzin. Eén ding is zeker: hoe je er ook uitziet: je bent die je bent. Elke mens is volmaakt, op zijn of haar manier. Hou dus van jezelf, zoals je bent.
|