Boekrecensie van Spoorloos door Deflo

Film: Ice Age. Plaats: bioscoop Utopolis, Mechelen. Tijdstip: vroege namiddag. De zaal zit afgeladen vol. Hilde Gerlach zit met ingehouden adem op het puntje van haar stoel. Wanneer iemand op haar schouder tikt, schrikt ze zich lam. Irina, haar zevenjarige zusje, moet dringend plassen. Na de voorstelling trekt Hilde aan de alarmbel, want Irina is verdwenen. Dirk Deleu van de lokale Mechelse recherche is als eerste ter plaatse, op de voet gevolgd door Ward Feremans van Cel 5, de nationale cel gespecialiseerd in kindermisdrijven.

De laatste die Irina levend heeft gezien is Linda Verstrepen, die in de cafetaria werkt. Ze heeft het meisje zelfs de weg naar de wc's gewezen. Ze zag ook dat Irina luttele minuten later werd opgehaald, vermoedelijk door haar ongeruste vader, want de man was overstuur. Na een korte maar heftige woordenwisseling - ze herinnert zich de woorden 'ongerust' en 'mama' - zijn de twee naar buiten gelopen, naar het parkeerterrein. Daar houdt voor Deleu en Feremans het spoor op. Er wordt met man en macht gezocht, maar Irina lijkt v an de aardbodem verdwenen. De zaak zit muurvast en de speurders vrezen het ergste, aangezien de eerste uren na een ontvoering cruciaal zijn. Dan komt er een teken van leven. Helene Slachtmuylders, een welgestelde dame, komt aangifte doen. Ze heeft een eigenaardig telefoontje ontvangen van een man die in gebroken Nederlands losgeld eiste, in ruil voor het leven van haar ontvoerde dochter. Maar haar dochter ís niet ontvoerd.

'Spoorloos' is de derde en voorlopig laatste thriller in de succesreeks 'Cel 5', met in de hoofdrollen Fernand De Decker, Ward Feremans en gastrolspeler Dirk Deleu.

Uittreksel

Blz. 7: De baby vloog door de lucht. Hij stootte schelle kreetjes uit en toen zijn lachende vader hem behendig opving, trok hij zijn ogen wijd open en er kwamen kuiltjes in zijn wangen.

`Kijk eens naar die lieve kleine baby, Diego.'

Er werd snel ingezoomd op twee sabeltandtijgers, die lenig om elkaar heen cirkelden en het tafereel gadesloegen. `Is het niet leuk als hij naar ons etentje komt?'

'Wat is een etentje zonder hem?' klonk het leep. Bij de woorden: 'En Diego, breng me die baby. Levend', werd het stil. Heel stil. 'Want om van mijn wraak te genieten, wil ik hem.' Je kon de hartjes horen kloppen. Bij het woord 'vers', tussen de blikkende witte tanden geperst, durfde niemand nog te ademen.

Of toch. Een kind schuifelde nerveus heen en weer op de stoel. Niemand die het had gezien. Alleen hij. Hij wel. Zulke dingen zag hij. Moest hij zien.

Het kind, een meisje, tikte haar buurmeisje op de schouder. Die keek opzij. Geïrriteerd, want ze schudde nijdig met haar hoofd en concentreerde zich prompt weer op het scherm, waar Manfred, de mammoet, een stapel hout neerkwakte en een schuilplaats begon te bouwen.

`Ik ben bekaf', zei Sid de Luiaard, antiheld van het verhaal.

`Wordt dat je schuilplaats?' klonk het laconiek, terwijl de mammoet met een denigrerende blik neerkeek op de ene stok die Sid had aangesleept.

`Hey, Manny. Jij bent groot en hebt veel hout nodig. Ik ben klein.'

`Je hebt een half stokje!'

`Ja, maar met mijn kleine stokje en mijn hoogontwikkelde brein maak ik wel vuur', antwoordde Sid. 'Vandaag wint het verstand het van de brute kracht, Manny. Wat denk je?'

Toen in de volgende scène Sid in de gietende regen zat en gelaten, zich wentelend in zelfmedelijden met zijn stokje vuur probeerde te maken, ging er een hilarische trilling door de zaal, maar voor Irina Gerlach, zeven, was net dat beeld, de associatie van de neerplenzende regen en zo nodig moeten te veel. Ze spande wanhopig haar spieren.

`Hilde. Ik moet echt. Dringend!'

Haar twee jaar oudere zus, vastgezogen aan het projectiescherm, wierp haar een zijdelingse blik toe.

`Ik heb je gewaarschuwd, Irina', beet ze, met vlammetjes in de ogen. 'Ik heb het je vooraf gevraagd.'

`Ja. Maar...'

`Niks te maren.'

Irina Gerlach duwde bedremmeld haar rokje tussen haar dijen, die ze stevig samenkneep.

`Echt, Hilde', smeekte ze. 'Ik moet echt.'

Haar zus maakte een beweging met haar duim, in de richting van het gordijn, achter hen, dieprood en van zwaar fluweel, zoals een kwaliteitswijn. Irina zag een kier, een flauw lichtschijnsel.

`Ga dan!'

`Als je uit de zaal komt naar rechts, denk ik, en dan die lange gang door en dan de trap op.'

`Welke trap?'

`Dat weet ik toch ook niet. Vraag het daar maar. En laat me nu alsjeblieft met rust, Irina. Of wil je dat ik je poep kom afvegen ook nog!'

Recensie

door Tsenne Kikke

De griezelige Wesley Truyts ontvoert tijdens een voorstelling van de film 'Ice Age' de zeven jaar oude Irina Gerlach. Wat volgt is een kat-en-muisspel met de befaamde speciale eenheid, Cel 5, die versterking krijgt van speurder Dirk Deleu.

Het middenstuk is een beetje langdradig maar de plot steekt goed in elkaar. Wel heb ik nog steeds problemen met het feit dat Deflo overdreven veel aandacht schenkt aan het persoonlijke leven en de gevoelens van zijn personages, terwijl dit eigenlijk niets ter zake doet.

Deflo bewandelt met 'Spoorloos' meer vertrouwde wegen. Net zoals in 'Ademloos' en 'Weerloos' krijgt Cel 5 te maken met de gewelddadige verdwijning van een kind. Commissaris De Decker en zijn assistent Feremans, voor de gelegenheid geholpen door de Mechelse speurder Dirk Deleu, binden de strijd aan met een griezelige psychopaat, die zijn directe omgeving als geen ander weet te terroriseren. Hoe spannend en in jouw persoonlijke opinie ook blijft schrijven, we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat hij wat op zijn adem aan het trappen is. Toch kunnen we het - voor zijn genre - geen slecht boek nemen.

De jacht op psychopaat Truyts wordt goed uitgewerkt, en telkens als je denkt dat hij gevat gaat worden, vindt hij weer een uitweg. Toch komt alles heel realistisch over en eigenlijk kan het net zo goed realiteit zijn.

Spoorloos

Deflo

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij