|
|
Als sterven tot het leven behoort
|
|
Clement, Aerts, Venderlinden, Van Royen, Willems
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Lannoo
|
|
Gewicht:
|
286 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
130
|
|
ISBN:
|
90-209-5883-6
|
|
ISBN-13:
|
978-90-209-5883-6
|
|
Categorie:
|
Stervensbegeleiding
|
|
Richtprijs:
|
€ 16,95
|
Korte Inhoud
Dit boek biedt een praktische en concrete handleiding door enerzijds een overzicht te geven van belangrijke aspecten binnen de psychologische hulpverlening in palliatieve situaties en anderzijds de confrontatie aan te gaan met de realiteit van de belevingswereld van de palliatieve persoon, zijn familie en betekenisvolle derden. Het vertrekt heel bewust van de visie dat een persoon die in een palliatieve situatie verkeert meer is dan een palliatieve patiënt. Naast 'zieke' is hij ook een individu met een eigen karakter, een specifieke geschiedenis, realisaties, waarden en noden. Hij maakt deel uit van een familiaal en sociaal netwerk waarbinnen een voortdurende en wederkerige beïnvloeding heerst.
Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel behandelt de fase voor het overlijden en stelt de waarheidsmededeling als vertrekpunt. Is deze mededeling een recht of een noodzaak? Hie gaan we ermee om? Wat na de waarheidsmededeling? Een tweede hoofdstuk belicht de impact van het ernstig-ziek-zijn op het familiale leven. Wat is de betekenis van het nakend verlies voor de familie? Hoe wordt gecommuniceerd en met wie? Wat zijn de noden van een gezin in een palliatieve situatie? Hoe kunnen we hierop anticiperen? het tweede deel behandelt de periode na het overlijden. Wat zijn mogelijke gevoelens en reacties van nabestaanden? Over welke krachtbronnen beschikt het rouwend gezin en hoe kun je deze als hulpverlener aanspreken? Ook het belang van een goede teamwerking en de noodzaak van de zorg voor de zorgverstrekkers komen aan bod. In beide delen wordt een hoofdstuk gewijd aan praktische dienstverlening.
Het boek richt zich in eerste instantie tot hulpverleners die binnen de thuiszorg, ziekenhuizen, palliatieve eenheden, rust- en verzorgingstehuizen, palliatieve netwerken, ... geconfronteerd worden met palliatieve situaties, of die daartoe worden opgeleid.
Uittreksel
Blz. 20: “Het brengen van slecht nieuws is nooit aangenaam. Niemand van ons kijkt ernaar uit een andere bewust verdrietig te maken en pijn te zien lijden. Slechts nieuws meedelen is steeds een moeilijke opdracht. Zeker wanneer er geen alternatieve therapie meer kan geboden worden, is slecht nieuws meedelen moeilijk en stresserend. Bij dat meedelen worden we zowel met onze eigen emoties rond dood en sterven geconfronteerd als met de emoties van de patiënt en zijn omgeving. We zien dan ook vaak dat hulpverleners en families deze confrontatie willen vermijden door het slechte nieuws niet uit te spreken, of het meedelen ervan uit te stellen en dit onder de vlag ‘dit is beter voor de patiënt’. Maar de patiënt zélf kan ook ontkenningsgedrag vertonen vanuit angst, leefgewoonten, om zijn dierbaren te ‘sparen’, ...â€
Een praktijvoorbeeld: De patiënt negeert elk gesprek dat in de richting van de waarheid evolueert.
Aan Jan wordt verteld dat hij volgende week opgenomen wordt voor een pneumectomie. Jan informeert verder vooral naar de praktische kant van de zaak: “Mag ik dan eten dokter?â€, “Moet ik zelf voor pyjama’s zorgen?â€... Met geen woord rept hij over de gevolgen van deze operatie en hij stelt geen bijkomende vragen over de ernst van de situatie.
Recensie
door
Tsenne Kikke
|
|
Copyright © 2008-2024 Spiritualia. Alle rechten voorbehouden. |
Privacy Statement |
Gedragscode |
Algemene Voorwaarden |
Auteursrecht
|