Boekrecensie van Patronen van ongekende gevoelens doorbreken door Jonice Webb

Stop met leeglopen en verbeter je relaties

In ‘Patronen van ongekende gevoelens doorbreken’ van Jonice Webb leer je hoe je emotionele verwaarlozing bij jezelf kunt herkennen om de patronen te doorbreken.

Het boek is het praktische gevolg op de bestseller 'Ongekende gevoelens'. Herken je een gemis in de emotionele opvoeding die je hebt gekregen? In dit boek leer je jouw patronen te herkennen en te doorbreken.

Als je gebukt gaat onder de gevolgen van emotionele verwaarlozing in je kindertijd, wil je graag weten hoe je de cirkel doorbreekt zodat je niet in hetzelfde patroon stapt met je eigen kinderen. Te weinig aandacht voor je emotionele ontwikkeling in jouw kindertijd heeft een grote impact op je leven en je relaties. De tijd is rijp om het geworstel achter je te laten.

Jonice Webb laat zien hoe je de patronen van gebrekkige beleving van emoties, emotionele afstand en onuitgesproken gevoelens kunt doorbreken. Al je relaties knappen ervan op; de relatie met je kinderen, je partner, je ouders, je familie en vooral ook die met jezelf!

Uittreksel

De emotioneel verwaarloosde partner(s)

Wanneer één partner emotioneel verwaarloosd is: Marcel en May

Als hij na het werk alleen naar huis rijdt, is Marcel in gedachten verzonken. Hij laat telkens weer de scène door zijn gedachten gaan van de avond tevoren, tussen hem en zijn vrouw May.

Hierin kwam Marcel door de deur, liet hij zijn aktentas op de vloer vallen en spreidde hij zijn armen voor zijn twee kleine kinderen, die hem in de armen vielen en 'Pappie!' riepen. De enorme knuffel werd een halve worsteling toen hij ze om beurten kietelde.

'Kinderen, laat je vader met rust. Hij heeft de hele dag gewerkt en hij is veel te moe voor dit gedoe,' hoorde hij May hard roepen toen zij de kamer binnenliep. Marcel zag hoe de snoetjes van zijn kinderen een beetje betrokken toen ze zich uit de papa-warboel losmaakten. Ook zijn eigen gezicht betrok een beetje, maar hij ging staan en gaf May een knuffel.

Afgeleid gaf May hem een halfslachtige knuffel terug, terwijl ze over haar schouder keek. 'Kun je vanavond iets aan dat kapotte raam doen? En even op de kinderen letten?' vroeg ze toen ze de trap naar de kelder afrende om iets te halen.

Toen hij de kinderen zag spelen, voelde Marcel zich onverklaarbaar ongemakkelijk. Verdrietig, verloren, alleen. Ja, heel alleen. Hij verzamelde moed om te proberen met May te praten wanneer zij de trap weer op zou komen.

'May, ik moet even met je praten,' zei hij die avond toen de kinderen in bed lagen. 'Ik blijf het gevoel houden dat er iets mis is met ons.'

'Wat? Waar heb je het over? Ik begrijp je niet,' reageerde May, die de tranen al in de ogen had staan. 'Hou je niet meer van me?'

'Natuurlijk wel, ik hou net zoveel van je als anders,' stelde hij haar gerust.

`Alleen... ik weet niet wat het is. Ik heb gewoon het gevoel dat niet alles gaat zoals het zou moeten gaan,' begon Marcel. Toen hij die zin had uitgesproken, keek hij op en zag hij dat Mays tranen waren verdwenen. Ze haakte in op de enige zin die ze wilde horen: 'Natuurlijk wel... ik hou net zoveel van je als anders...' De rest van zijn woorden had ze niet meer gehoord. Ze leek alweer aan iets anders te denken.

`Nou echt hè, Marcel, we houden van elkaar en daar gaat het om. Toch? Ik bedoel... ik denk dat je waarschijnlijk overgevoelig reageert op het een of ander. Echt hè, ik zou willen dat je gewoon kon ontspannen en gelukkig zou zijn.'

Marcel keek naar May, zich volledig bewust van het feit dat hij haar bezorgdheid en interesse al was kwijtgeraakt. Hulpeloos zocht hij naar woorden om haar uit te leggen dat dit een groot probleem was en dat het belangrijk voor hem was dat zij probeerde dat te begrijpen.

Maar nu hij gefrustreerd, gekwetst en boos was, kon hij die woorden niet vinden.

We spoelen even verder naar Marcel die een dag later met de auto naar huis rijdt.

`Ben ik gek?' vroeg hij zich af. 'Ligt het aan mij of aan haar? Ze heeft gelijk: we houden van elkaar. Maar is dat echt genoeg? Ik weet dat een huwelijk meer zou moeten inhouden. Waarom voelt zij niet net als ik dat er iets mist? Wat kan ik zeggen om haar dit uit te leggen? Hoe zorg ik dat ze met me praat?'

Het verhaal hiervoor illustreert hoe het voor iemand die geen schade heeft ondervonden door emotionele verwaarlozing (Marcel) voelt om getrouwd te zijn met iemand bij wie dat wel zo is. Alleen Marcel beseft dat er iets aan schort. Hij is opgegroeid in een wereld die bont gekleurd was door emoties en nu beleeft hij zijn huiselijk leven in Mays emotioneel verwaarloosde modus: in grijstinten.

Voor de partner van een emotioneel verwaarloosd persoon is het moeilijk precies te begrijpen waar het probleem zit. Die vraagt zich misschien vaak af of het aan hem of aan haar ligt. 'Zijn mijn verwachtingen niet realistisch? Is dit gewoon wat getrouwd-zijn inhoudt? Of wil ik te veel? Ben ik aan het muggenziften of maak ik van een mug een olifant?' Dat zijn allemaal vragen die door het hoofd kunnen schieten van een partner die in zijn jeugd niet emotioneel verwaarloosd is.

Vanuit Mays perspectief is alles aan het huwelijk prima in orde, behalve gedurende die korte momenten waarop Marcel uiting geeft aan zijn ontevredenheid. 'Waarom kun je niet gewoon gelukkig zijn?' is een typische reactie van een in de jeugd emotioneel verwaarloosde partner. May houdt van Marcel en wil oprecht dat hij gelukkig is maar zij beschikt niet over de vaardigheden of emotionele opmerkzaamheid om te begrijpen wat hij nodig heeft of wil. Misschien vindt ze Marcels gezonde emotionele vragen wel armetierig of ziet ze het zelfs als zwakte van zijn kant.

Het maakt niet uit hoe goed May en Marcel bij elkaar passen of hoeveel ze van elkaar houden: hun relatie zou in de loop der tijd nóg problematischer kunnen worden. Bijvoorbeeld doordat Marcel er moe van wordt dat hij steeds op Mays 'muur' stuit en boos is omdat zij lijkt te weigeren hem toe te laten. Naarmate hij zich eenzamer gaat voelen in de relatie kan hij uiteindelijk een wanhopig gevoel krijgen.

In een ander mogelijk scenario kan May zich gaan ergeren en zich verstikt voelen door Marcel met zijn behoeftes. Omdat ze niet over de emotionele vaardigheden beschikt om deze problemen onder woorden te brengen en die samen op te lossen, kunnen de verschillen van mening, de pijn en de droefheid zich in de loop van de jaren bij beiden ophopen en langzaam de positieve verbinding van het stel uithollen. Uiteindelijk komen ze dan misschien op een dag tot het verdrietige besef dat ze elkaar niet langer zo leuk vinden.

Gelukkig heeft een relatie waarin één van beide partners in de jeugd verwaarloosd is een positieve kant: Marcel weet dat er iets mist, dus dit stel heeft veel vóór op een hoop andere. Mays emotionele verwaarlozing is niet haar keuze of tekortkoming en Marcel voelt dat. Hij ziet in dat May een goed mens is die haar best doet, en dat zij van hem houdt. En alles wat in deze relatie mist, is te krijgen. Al deze factoren spelen een uiterst belangrijke rol in hun toekomstige herstel.

Laten we nu eens kijken naar een voorbeeld van een relatie waarin beide partners in hun jeugd emotioneel zijn verwaarloosd. Ze worstelen met een onzichtbaar probleem waar ze de vinger niet op kunnen leggen en dat ze niet kunnen benoemen.

Recensie

door Tsenne Kikke

In 'Patronen van ongekende gevoelens doorbreken' vind je eveneens invuloefeningen in hoofdstuk 5. Op diezelfde pagina vind je een pdf die je kunt downloaden en printen zodat je de oefeningen niet in jouw boek hoeft op te schrijven. En, de werkbladen zijn in het Nederlands.

Tevens vind je meer info over dit boek op onze frontpagina via deze link.

Patronen van ongekende gevoelens doorbreken

Jonice Webb

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij