Taijiquan

Tai Chi, als gymnastische techniek, ontstond een tiental eeuwen geleden. Het is in wezen een Chinese neijia vechtsport, die erop gericht is de circulatie van vitale energie in het lichaam te behouden of te herstellen. Ze bestaat uit een continue opeenvolging van circulaire bewegingen, die langzaam en op een precieze manier in een vastgestelde volgorde worden uitgevoerd.

In het Westen wordt tai chi veelal gebruikt als overkoepelende roepnaam voor de hand- en wapenvormen binnen de tai chi chuan scholen.

Tai chi chuan heeft zijn wortels in de yin yang filosofie en in oude Daoïstische technieken voor het behoud van een lang leven. Woord voor woord vertaald betekent 'tai chi chuan' letterlijk: 'ultieme beste vuist'.

Het begrip tai chi is een van de oudste filosofische concepten ter wereld en vormt eigenlijk één geheel met het begrip yin yang. Het uitgangspunt van dit concept is dat de hele wereld het resultaat is van de twee-eenheid van (schijnbare) tegenstellingen. Bedoeling van tai chi chuan is dat je steeds op zoek gaat naar de balans in die twee-eenheid.

Tai chi chuan is een martiale kunst, die in de 19de eeuw ontstaan is, en die lichaam en geest leert beheersen door het vinden van een evenwicht tussen twee uitersten. De voornaamste hedendaagse doelstellingen van tai chi chuan zijn: gezondheid, ontspanning en balans. Dit wordt bereikt door de qi (levensadem), ook wel als chi aangeduid, doorheen het lichaam te laten stromen. 'De vorm' is een waaier van langzame, opeenvolgende bewegingen. Aan de ene kant zijn zachtheid en ontspanning heel belangrijk. Ook als men de bewegingen met een partner uitvoert, blijft de zachtheid bewaard en is ze zelfs essentieel. Aan de andere kant staan dynamiek, volheid en soepelheid centraal. Hardheid is uit den boze, omdat het de natuurlijke stroom van qi blokkeert.

Binnen de traditionele tai chi chuan zijn er vijf stijlen, namelijk: Chénjia, Yángjia, Wu(Hao)-stijl, Wújia en Sun-stijl, waarbij de Yángjia-stijl voornamelijk langzaam wordt uitgevoerd en de Chénjia-stijl ook explosieve momenten in zich heeft. Deze namen verwijzen allen naar de familienamen van de oprichtende meesters. Ze worden beschouwd als afzonderlijke en verschillende stijlen. Nochtans hebben ze allen dezelfde oorsprong en hun algemene principes zouden dezelfde moeten zijn.

Oorspronkelijk beoefenden ze allemaal een lange en moeilijk te onthouden vorm, maar in de loop van de 20ste eeuw zijn er verschillende vereenvoudigde versies ontstaan. Dit heeft tai chi chuan populairder gemaakt, maar wel de band met de martiale toepassingen enigszins verbroken. Met name in de Chénjia-stijl is de nadruk op het zelfverdedigings aspect veel sterker aanwezig dan bij bijvoorbeeld de Yángjia-stijl.

Bij tai chi, als zelfverdediging, ligt de nadruk op het verstoren van het evenwicht van de tegenstander door in de beweging van de tegenstander mee te gaan en deze te neutraliseren. Daarbij is het behouden van het eigen evenwicht van groot belang. Op het moment dat de tegenstander uit balans is gebracht, kan eventueel een tegenaanval worden ingezet.

Elke stijl kent dus zijn eigen vormen, die van leraar op leerling worden overgedragen. Een vorm helemaal doorlopen duurt 3 tot 20 minuten. De langzame bewegingen, die vanuit de buik en vooral zeer ontspannen uitgevoerd worden, zijn kenmerkend voor tai chi. De basisvorm wordt zonder wapens uitgevoerd. Er zijn echter ook aanvullende vormen met waaier, rechtzwaard of lange stok, waarbij het wapen als een verlenging van het lichaam wordt gebruikt.

Organisaties gespecialiseerd in taijiquan

• Vind nog meer organisaties gespecialiseerd in taijiquan op Zoek&Vind.
• Jouw organisatie er nog niet tussen? Voeg ze toe op Zoek&Vind!