Reflexzonetherapie

Geen mens kent de ware oorsprong van de reflexologie. Sommige spreken over het Oude Egypte, omdat men daarover een papyrus uit 2330 vChr. heeft gevonden, en anderen schrijven de ontdekking toe aan de Inca’s. Natuurlijk legt men ook het verband naar de Chinese meridianenleer, enozvoorts.

Naar het schijnt werd de zonetherapie al in de 16e eeuw gebezigd. Zo wordt beweerd dat Benvenuto Cellini (1500-1571), de bekende Florentijnse beeldhouwer, edelsmid, schrijver en musicus, stevige druk uitoefende op zijn handen en tenen om de pijn in zijn lichaam te verlichten, maar elke mens met pijnlijke voeten zou dit ook automatisch uitvoeren. Maar tijdens de 16e eeuw werden in Europa wel degelijk verscheidene boeken over zonetherapie gepubliceerd, waaronder die van de Duitsers dr. Adamus, dr. Ball, en dr. Atatis.

Maar aan dr. William Fitzgerald (1872 – 1942) komt alle eer toe voor de reflexologie zoals we die vandaag kennen. Hij bracht de principes van zonetherapie in 1913 onder de aandacht van de medische wereld, maar zijn opvattingen en ervaringen werden door de meeste medici niet au serieux genomen.

In zijn boek 'Zone Therapy”' schreef dr. William Fitzgerald het volgende: “Een vorm van behandeling met gebruik van drukpunten was 5.000 jaar geleden al bekend in India en China. Deze kennis is echter verloren gegaan. Misschien werd het verdrongen door de acupunctuur, die als de sterkere loot uit dezelfde stam voortkwam.”

Dr. Fitzgerald begon de zonetherapie, die hij de naam 'Zone Analgesia' toebedeeld, op zijn patiënten toe te passen. Om druk uit te oefenen, maakte hij gebruik van elastische banden, wasknijpers, kammen uit aluminium vervaardigd, en zo meer. Ook ontdekte hij, dat indien er druk op zekere delen van de voet werd uitgeoefend, bepaalde delen van het lichaam verdoofd raakten.

De resultaten van zijn onderzoek stelden hem in staat om het lichaam onder te verdelen in tien longitudinale energiezones – vijf voor de rechterhelft van het lichaam en vijf voor de linker – door een denkbeeldige lijn van de top van het hoofd door het midden van het lichaam te trekken. Deze tien energiezones eindigen bij de voetzolen en de handpalmen.

Ook stelde hij vast dat door druk op de zones uit te oefenen dat niet enkel en alleen de pijn werd verlicht, maar dat in de meeste gevallen ook d eonderliggende oorzaak werd aangepakt.

De arts Joseph Shelby Riley was dermate onder de indruk dat hij en zijn vrouw, die ook arts was, besloten zich verder in de zonetherapie te verdiepen, en die nog verder aan te passen. Een assistente van Joseph Riley, Eunice D. Ingham (1889-1974) was door het concept gefascineerd en startte in 1930 haar eigen praktijk.

In 1938 publiceerde Eunice Ingham, op aanraden van dr. Riley, haar bevindingen via de boeken 'Stories the feet can tell' en 'Stories the feet told thru Reflexology'.

Haar eerste boek werd vrij snel in 7 talen uitgegeven, en het is van toen af aan dat er verwarring ontstond tussen de begrippen 'relexologie' en 'zone therapie', omdat één van de vertaling de titel 'The Stories The Feet Can Tell' vertaalde met 'Zone Therapy'.

Nochtans is er een duidelijk verschil tussen de twee behandelingen. Zonetherapie, ook wel Reflexzonetherapie genoemd, baseert zich vooral op de zolen van de voeten, terwijl Reflexologie op deze zones werkt, maar houdt ook rekening met het anatomische model, teneinde te bepalen op welke gebieden er moet worden gewerkt.

De kennis van Eunice Ingham wordt sedert de einde jaren '50 van de vorige eeuw door haar neef en nicht, Dwight Byers en Eusebia B. Messenger. Dwight Byers en zijn vrouw Nancy dragen het nog steeds verder uit.

De originele (voetzone)reflexologie gaat er van uit dat het lichaam in tien zones is verdeeld. Deze zones worden in kaart gebracht op de voeten. Iedere voet heeft zo vijf zones. Daarnaast wordt het lichaam ook verticaal op de voet geprojecteerd - het hoofd ligt bij de tenen, en de voeten bij de hiel. In wezen is reflexologie dus een andere naam voor voetreflexologie, of reflexzonetherapie.

Tegenwoordig tracht men soms een onderscheid te maken tussen reflexologie en voetzonereflexologie. Bij reflexologie gaat men er vanuit dat de reflexzones niet enkel en alleen terug te vinden zijn op onze voeten, maar ook op de handen en oren. Reflexzones zijn dus gebieden op de voet, hand of oor, die verbonden zijn met een lichaamsdeel, klier of orgaan. Dit is dan ook de betekenis van het woordje 'reflex': de behandeling van een bepaald punt op het lichaam geeft een reactie, of een reflex, op een andere plek.

Ook de acupunctuur gebruikt dezelfde punten, maar werkt in tegenstelling tot reflexologie, met naalden die op de reflexpunten in de huid worden gestoken.

Als we met de acupunctuurpunten van het gehele lichaam werken, is reflexologie dan weer een synoniem van acupressie, acupressuur, shiatsu, of vingerdrukpunctuur.

Door het behandelen van de reflexzones streeft men ernaar om het lichaam in evenwicht te brengen. De therapie zou het zelfgenezend vermogen van ons lichaam stimuleren, ontspannend inwerken, afvalstoffen afvoeren, blokkades opheffen en lichamelijke klachten doen verminderen, of laten verdwijnen.

Organisaties gespecialiseerd in reflexzonetherapie

• Vind nog meer organisaties gespecialiseerd in reflexzonetherapie op Zoek&Vind.
• Jouw organisatie er nog niet tussen? Voeg ze toe op Zoek&Vind!