Magneettherapie

Magneettherapie is het zelfgenezende vermogen van het lichaam versterken door middel van kleine magneetjes. Door een betere doorbloeding zou magneettherapie tevens pijnstillend kunnen inwerken.

Magneettherapie  is dus het gebruik maken van magneetvelden van statische magneten, die gewoonlijk op het lichaam gedragen worden ter behandeling van uiteenlopende aandoeningen, meestal pijn. Magneettherapie kan naar het schijnt niet enkel en alleen pijn stillen, maar ook de verbroken energiewaarden in ons lichaam herstellen, ontstekingen verminderen, en ons een betere slaap bezorgen.

In de reguliere geneeskunde worden snelfluctuerende magnetische velden gebruikt in hoogtechnologische beeldapparatuur en om de genezing van botbreuken te bevorderen. De alternatieve geneeskunde daarentegen pleegt zich te concentreren op het gebruik van statische magneten met een permanent magnetisch veld.

Statische magneten hebben altijd de interesse gehad van natuurkundigen, maar de hausse in de magneettherapie begon in Europa in de achttiende eeuw. Hoewel statische magneten uit de gratie raakten naarmate de geneeskunde voortschreed, zijn ze tegenwoordig weergaloos populair binnen de alternatieve geneeskunde. Meer dan 100 miljoen mensen maken wereldwijd gebruik van magneettherapie.

Het gebruik wordt aanbevolen bij allerlei aandoeningen, meestal ter verlichting van chronische pijnen. Statische magneten worden gedragen als polsband, riem, beenwindsels, inlegzooltjes, pleisters, enzovoort. Ook zijn er magnetische matrassen en stoelhoezen leverbaar. De magnetische sterkte van deze apparaatjes varieert tussen de 10 en de 1000 Gauss, of meer.

Vooral de magnetische armbanden hebben bij mensen die aan artritis leden veel baat gebracht. In 1997, bijvoorbeeld, publiceerde Dr. Carlos Valbona, verbonden aan de 'Baylor College of Medicine, een studie waarin vermeld stond dat 76% van de patiënten die hij behandelde een vermindering van pijnen ervoeren ten opzichte van 19% placebo-patiënten.

Subtiele effecten van magnetische velden zijn waarneembaar, bijvoorbeeld op celculturen. Het is nog wel de vraag of die zich laten vertalen in therapeutisch voordeel. Anders gezegd: er is nog heel wat onderzoek nodig.

Het meest klinische onderzoek naar statische magneten - 'statisch' betekent dat het veld constant blijft en niet fluctueert - houdt verband met pijnbeheersing. Onderzoekers van Exeter University hebben onlangs negen placebo-gecontroleerde en gerandomiseerde proeven opgenomen in een meta-analyse. Het nut van magneten bij het verlichten van pijn werd spijtig genoeg niet door de resultaten onderschreven.

Het was de Amerikaanse arts en scheikundige Linus C. Pauling die in 1934 een onderzoek startte naar de effecten van magneettherapie op het hemoglobinegehalte van het bloed. In zijn onderzoek maakte hij duidelijk welk succes de magneettherapie had, door het simpele feit dat ons bloed ijzer bevat en zich dus eenvoudig energetisch laat opladen. In 1968 introduceerden hij en zijn assistent, Paul Staunton, de orthomoleculaire geneeskunde. Met zijn overlijden op 19 augustus 1994 verloor de wetenschap één van de meest belangrijke figuren uit de vorige eeuw. Zo ontving hij, bijvoorbeeld, een Nobelprijs wegens 'zijn onderzoek naar de aard van de chemische binding en de toepassing daarvan op het ophelderen van de structuur van complexe verbindingen', en in 1962 de Nobelprijs voor de Vrede.

Veel aanvullende onderzoeken inzake magneettherapie werden nog gedaan, vooral in Amerika en in Japan. De werking was daar zo onomstreden dat het Japanse ministerie van volksgezondheid het dragen van magneten een tijdlang aanbeval.

Het is wel belangrijk te weten dat magneten het bloed niet magnetiseren, maar wel ioniseren, waardoor de bloedstroom wordt geënergetiseerd en elk bloedlichaampje in staat is meer zuurstof in zich mee te dragen. Ionisatie is namelijk het proces, waarbij een atoom of molecuul uit ongeladen toestand een elektron kwijtraakt, of erbij krijgt; en als gevolg daarvan verandert in een ion.

Een rode bloedcel dankt zijn rode kleur aan het hemoglobine dat het bevat; een ijzerhoudend eiwitmolecuul, dat zuurstof- en koolstofdioxidemoleculen kan binden. De hemoglobine vormt circa 90 % van de droge massa van de rode bloedcellen. In het menselijk bloed bevindt zich daarom circa 3,5 gram ijzer.

De rode bloedcel maakt het grootste aandeel uit van de cellen in het bloed, namelijk 99%. De andere soorten zijn witte bloedcellen, en bloedplaatjes. De rode bloedcellen vormen ongeveer 40 % van het volume van het bloed.

Rode bloedcellen worden zowel binnen (intravasale bloedafbraak) als buiten (extravasale bloedafbraak) de bloedbaan afgebroken. Binnen de bloedbaan wordt 10 à 20 % van de rode bloedcellen afgebroken en daarbuiten 80 à 90% in vooral de milt, maar ook in de lever, botten en centraal zenuwstelsel. Het vrijkomende ijzer wordt voor het grootste deel gebonden aan de eiwitten ferritine en hemosiderine voor hernieuwd gebruik. Bij de afbraak van de rode bloedcellen komt ook globuline vrij, dat als bilirubine via de lever als gal wordt uitgescheiden.

Het gebruik van magneettherapie heeft geen negatieve invloed op ons lichaam, noch bijwerkingen.

Organisaties gespecialiseerd in magneettherapie

• Vind nog meer organisaties gespecialiseerd in magneettherapie op Zoek&Vind.
• Jouw organisatie er nog niet tussen? Voeg ze toe op Zoek&Vind!