|
Mogelijk ook bekend als chiromantie of handanalyse.
Handlijnkunde, handpalmlezen, handanalyse, of chiromantie, van het Griekse 'cheir', 'hand' en 'manteia', 'het voorspellen', is een vorm van persoonlijkheidsanalyse en voor sommigen een vorm van waarzeggerij, waarin wordt beweerd dat iemands toekomst kan worden afgeleid uit de lijnen en andere kenmerken van de hand.
In Europa en Amerika wordt meestal rechtstreeks uit de hand gelezen, terwijl in India vaak de hand met een rubberen rol vol stempelinkt wordt gesmeerd en dan op een vel wit papier wordt afgedrukt opdat de negatieve afdruk wordt gelezen. Deze methode biedt meer voordelen dan de traditionele, gewoonweg omdat men over de jaren de verschillen kan aflezen - want, ook de lijnen en andere tekens in de handen zijn mettertijd aan veranderingen onderhevig.
De herkomst is nog niet geheel duidelijk, maar er wordt aangenomen dat handlijnkunde dateert van in de tijd van de Indiase, Hindoe-astrologie - in het Sanskriet gekend als 'Hast Jyotish' - en van de toekomstvoorspellers onder de Roma zigeuners. De Indische wijze Valmiki zou, volgens de overlevering, een boek geschreven hebben dat, vertaald: 'De leringen van de hindoese wijze Valmiki over het lezen van de mannelijke handpalm' als titel droeg. Het bevatte 567 stanza's en het werd meer dan 5.000 jaar geleden geschreven. Vanuit India verspreidde de kunst van het handlezen zich over China, Tibet, Egypte, Perzië naar Europa.
Het handpalmlezen kwam naar China omstreeks 3000 v.Chr. Zo hield de Chinese wetenschap 'Siang Cheou' zich bezig met het bestuderen van de vorm, lijnen en kleur van de hand. Chiromantie werd toen ook voor geneeskundige doelstellingen aangewend en raadpleegde men de hand om een diagnose vast te stellen nadat men de oorzaak van de ziekte had ontdekt. Vanuit China vond het zijn weg naar Griekenland waar, bijvoorbeeld, Anaxagoras het beoefende.
De Grieken noemde het chirosofie - van 'cheir', 'hand' en 'sofia', wijsheid. In de 4e eeuw voor Christus schreef de Griekse filosoof Aristoteles er uitgebreid over. Er gaat zelfs een verhaal dat hij een oud document over chirosofie zou hebben gevonden in een tempel gewijd aan de god Hermes. Zijn boek 'Chiromantia' is het oudst bewaard gebleven tekst.
In de Middeleeuwen werd handlezen gebruikt door heksenjagers die pigmentatievlekken interpreteerden als een teken van een pact met de duivel. Na een tijdelijke periode van in diskrediet te zijn gevallen, bloeide het handlezen terug op in de Renaissance. In de 17e eeuw werden pogingen ondernomen om het handlezen een empirische en rationele fundering te geven om haar basisprincipes vast te leggen. Na een nieuwe periode van verval gedurende de Verlichting, kwam er een populaire revival onder invloed van het 19e eeuwse werk van Casimir d'Arpentigny, Louis Hamon, bijgenaamd Cheiro, en William Benham. In de 20e eeuw kreeg de handlijnkunde opnieuw belangstelling bij onder meer de volgelingen van Carl Gustav Jung.
'Die Kunst Chiromantia' van Johannes Hartlieb is het allereerste boek over Handlijnkunde dat ooit werd gedrukt. Het werd in 1448 door Hartlieb geschreven en kwam pas in 1480 van de pers. Hieronder drukken we er twee pagina's van af
Moderne handlezers combineren de traditionele voorspelkunst met inzichten uit de psychologie, de holistische geneeskunst en uit andere methodes van voorspelling.
Voor het evalueren van iemands karakter en toekomstig leven wordt niet alleen naar de lijnen in de hand gekeken, maar ook bijvoorbeeld naar de vorm van de handen en de vingers. Door de meeste beoefenaars wordt aangenomen dat de linkerhand het potentieel aangeeft en de rechterhand hoe dit in het leven wordt gerealiseerd.
De drie hoofdlijnen, die praktisch op alle handen, voorkomen krijgen bij een analyse het meeste gewicht:
1. De meest controversiële lijn in de hand is de 'levenslijn', die iemands vitaliteit, fysieke gezondheid en algemeen welzijn representeert. Van deze lijn wordt ook aangenomen dat zij de belangrijkste koersveranderingen en gebeurtenissen in iemands leven weergeeft - dus, bijvoorbeeld, ook ongelukken en verhuizingen. Moderne handlijnkundigen geloven niet dat de lengte van de lijn een indicatie is voor de lengte van iemands leven.
2. De volgende lijn, die geïnterpreteerd wordt, is de 'hoofdlijn', die onder meer informatie onthult over iemands geest, zijn intelligentie, hoe hij werkt, communiceert en zijn vermogen tot kennisverwerving.
3. De 'hartlijn' is de eerste lijn die door de handlijnkundigen bekeken wordt. Hierbij interpreteren ze deze lijn als een indicatie voor zaken die te maken hebben met het hart, zowel in metaforische als fysieke zin. Ze geeft aanwijzingen over de emotionele stabiliteit, de romantische perspectieven, depressies, stoïcisme en de conditie van het hart zelf.
Wat zegt de wetenschap?
Er is weinig verifiërend onderzoek gedaan naar de betrouwbaarheid en validiteit van de handlijnkunde. Meestal werd het onderzoek door handlijnkundigen zelf verricht. Tot dusver is er dus nog altijd geen overtuigend wetenschappelijk bewijs gevonden van een relatie tussen fysieke kenmerken van de handen en karaktertrekken van de persoon in kwestie. Maar welke wetenschapper zal daar ooit tijd aan besteden, tenzij hij er op de een of andere manier profijt uithaalt? Al was het maar om het ego te strelen. Anders gezegd: verwacht de eerstvolgende jaren geen 'wetenschappelijk bewijs'.
Bron: Wikipedia
Organisaties gespecialiseerd in handlijnkunde
- Vind nog meer organisaties gespecialiseerd in handlijnkunde op Zoek&Vind.
- Jouw organisatie er nog niet tussen? Voeg ze toe op Zoek&Vind!
Blogposts over handlijnkunde
Boeken over handlijnkunde
|