|
Druïdisme duidt in het Keltisch polytheïsme op een priesterstand uit de oude Keltische beschavingen, die in een groot deel van West-Europa ten noorden van de Alpen en op de Britse Eilanden bestond tot ze werd verdrongen, eerst door de Romeinse overheid, en later door het christendom.
Moderne pogingen om het Druïdisme te reconstrueren of heruitvinden worden Neo-druïdisme genoemd. In 2010 werden de druïden erkend als officiële godsdienst.[
De druïden waren polytheïsten, maar beschouwden ook dingen uit de natuur als heilig, zoals de zon, de maan en de sterren, waarin zij "tekens en seizoenen" zagen. Ook andere elementen uit de natuur, zoals de eik, bepaalde struiken, heuveltoppen, rivieren, meren en zelfs planten, in het bijzonder de maretak en hulst.
Vuur werd beschouwd als een symbool van diverse godheden, en werd in verband gebracht met de zon en met reiniging. Hun kalender werd geregeerd door de cycli van de zon, de maan en de plantenwereld. Er zijn archeologische aanwijzingen dat er jaarlijks ceremonies werden gehouden rond de zomer- en winterzonnewende en rond de lente- en herfstequinoxen.
Deze festivals zouden enkel door de positie en beweging van de zon bepaald worden. Daarnaast werden er vier feestdagen gevierd volgens de cycli van de maan en de plantenwereld. Dit waren: Imbolc, waarin de eerste tekenen van de lente werden gevierd; Beltane (Beltain) waarin de volheid van het leven na de lente werd gevierd; Lughnasadh waarin de macht van de zonnegod Lugh werd gevierd; en Samhain waarin het begin van de winter werd gevierd en de poorten naar de wereld van de Sidhe opengingen.
De data van deze vier feestdagen werden bepaald door de (volle) maan en door de bovenbedoelde levenstekens. Zo werd Imbolg gevierd bij volle maan, tussen de winterzonnewende en de lente-equinox; Beltane tussen de lente-equinox en de zomerzonnewende; Lughnasadh tussen de zomerzonnewende en de herfstequinox; en Samhain tussen de herfstequinox en de winterzonnewende. Dit in tegenstelling tot de populaire New Age-opvatting over het Druïdisme, waarin de feestdagen de juliaanse kalender volgen, die natuurlijk ten tijde van het ontstaan van deze feestdagen nog niet bestond. Heden ten dage leeft het Imbolc-feest in de Verenigde Staten en Canada voort als Groundhog Day; zijn elementen van Beltane opgenomen in de viering van het Paasfeest; en wordt Samhain voortgezet als Allerheiligen en Allerzielen - en, in de Angelsaksische gebieden, als Halloween.
De druïden zijn waarschijnlijk in de 4e eeuw v.Chr. ontstaan en kwamen - naar het schijnt - eerst enkel in Gallië voor. De Romeinen waren erg op hen gebeten, vanwege hun invloed en hun afkerigheid tegen de aanwezigheid van de buitenlandse macht. Ze werden door de Romeinen gezocht en omgebracht. In Bretagne zijn ze zeer lang ondergronds gegaan.
In de Vroege middeleeuwen zijn voor het eerst Keltische mondelinge overleveringen op schrift gesteld. Tegen die tijd waren de meeste Kelten al Christen geworden en zo verdween de druïdeklasse en met hen ook hun kennis. Het meeste wat we van hen weten zijn verhalen en mythen van de Ierse en Britse Kelten. Van die van de Gallische, Iberische en overige 'continentale' Kelten is bijna niets (meer) bekend.
Het weinige dat we weten van de late beoefening van het druïdisme duidt erop dat het (toen) zeer traditioneel en conservatief was, in die zin dat de druïden de hoeders waren van bronnen van cultuur en kennis. Het is nu onmogelijk te beoordelen of deze gerichtheid op continuïteit diepe historische wortels had, en zijn oorsprong had in de sociale veranderingen van de late La Tènecultuur, of dat er religieuze innovaties hadden plaatsgevonden.
Onze historische kennis van de druïden is zeer beperkt. De kennis van de druïden werd mondeling overgeleverd. Er was een hoger druïdisch centrum op Anglesey (Ynys Môn), waarheen druïden uit heel Europa trokken om hun geheimen te leren; maar over wat er daar - en in andere onderwijscentra - onderricht werd, kunnen we slechts gissen. Van de mondelinge overlevering van de druïden (heilige liederen, gebeden, magische spreuken en bezweringen) heeft niets overleefd, zelfs niet in vertaling; en er bestaat geen enkele legende die als puur druïdisch gezien kan worden, zonder Romeinse en/of christelijke interpretatie. Onze belangrijkste bron van informatie over de druïden is Julius Caesar. Cicero, bijvoorbeeld, merkte op dat er onder de Galliërs auguren of waarzeggers bestaan, bekend als druïden.
Diodorus merkt over het belang van profeten in het druïdisch ritueel op: "Deze mannen voorspellen de toekomst door de vlucht en de roep van vogels waar te nemen en door het offeren van heilige dieren: alle standen van de maatschappij zijn onderworpen aan hun macht... en in zeer belangrijke aangelegenheden offeren zij een mens door hem een dolk in de borst te stoten; uit de waarneming van het samentrekken van diens ledematen in zijn val en van het stromen van het bloed kunnen zij de toekomst lezen."
Deze Grieks-Romeinse commentaren worden tot op zekere hoogte gestaafd door archeologische opgravingen. Bij Ribemont in Picardië, Frankrijk, zijn kuilen opgegraven die gevuld waren met menselijke beenderen, en dijbeenderen die opzettelijk in een rechthoekig patroon waren geplaatst. Verondersteld wordt dat dit een heiligdom was dat door Caesar bij zijn verovering van Gallië met de grond gelijk is gemaakt. In een moeras in Lindow, Cheshire, Engeland is een lichaam ontdekt dat mogelijk het slachtoffer van een druïdisch ritueel was, maar het zou evengoed een terechtgestelde misdadiger kunnen zijn. Het lichaam wordt nu tentoongesteld in het British Museum in Londen.
Bron: Wikipedia
Groot-Brittannië heeft in oktober 2010 de godsdienst van de druïden als officiële godsdienst erkend. Daardoor geniet het belangrijke fiscale voordelen en verkreeg het een status, die gelijkstaat aan religies zoals het christendom en de islam.
Bron: Wikipedia
Organisaties gespecialiseerd in druïdisme
- Vind nog meer organisaties gespecialiseerd in druïdisme op Zoek&Vind.
- Jouw organisatie er nog niet tussen? Voeg ze toe op Zoek&Vind!
|