Prolotherapie?... Ik had er voordien nog nooit iets over gehoord of gelezen, maar anderzijds zijn er ontelbare andere therapieën waarvan ik niets afweet. Naar het schijnt, is het een omstreden inspuittherapie, die niet officieel erkend wordt, en in het algemeen eerder gekarakteriseerd als een experimentele, alternatieve geneeswijze. De voorbije week las ik nochtans daarover het volgende succesverhaal...
Een vrouw uit Luik kan eindelijk weer een normaal leven leiden na een bijzondere behandeling: een dokter schreef haar suikerinjecties voor. Het is een omstreden techniek, maar wel eentje die de vrouw in kwestie hielp. Door de foutieve aanpak van andere artsen duurde haar helse lijdensweg ruim vier jaar. “Als ik naar hen had geluisterd, zou ik nu nog steeds dagelijks geteisterd worden door verschrikkelijke pijn,” vertelde ze.
De lijdensweg van Sophie (een fictieve naam, omdat ze anoniem wil blijven) begon aan het einde van haar zwangerschap. De vrouw uit Waremme, ook gekend als de stad Borgworm, in de provincie Luik, was 34 toen ze te kampen kreeg met helse pijnen in haar benen. Geen enkele arts, fysiotherapeut of osteopaat kon een oplossing vinden voor haar probleem, totdat een dokter de omstreden suikerinjectietherapie suggereerde.
Brandende benen
Vlak voor ze beviel, kreeg Sophie een opvallende pijn in haar rechterbeen. Haar toenmalige dokter stelde haar gerust: “Maak je geen zorgen, ischias komt wel vaker voor bij zwangere vrouwen,” klonk het. “Zodra je bevallen bent, zal de zenuwpijn wel weggaan.” Maar de pijn verdween niet, wel integendeel. Toen Sophie het ziekenhuis verliet, voelde het alsof haar benen continue in brand stonden. Wandelen, en zelfs gewoon rechtstaan, lukte nog amper.
Dokter na dokter
Haar dokter raadde haar aan om een röntgenfoto te laten nemen, maar ook na een bezoek aan de dienst radiologie werd de oorzaak van het probleem niet meteen duidelijk. “Er werd gedacht aan een hernia, maar dat had ik nog nooit eerder gehad,” vertelde Sophie. “Bovendien overdreef de radioloog bij het aftasten van de gebruikelijke pijngrenzen.” En zo stapte ze met nog meer pijn naar buiten...
De kersverse moeder werkte ondertussen nog maar deeltijds, en in haar vrije tijd bleef ze dokter na dokter raadplegen. "Fibromyalgie," klonk het bij een andere arts. Dat is een veelvoorkomende reumatische aandoening, die zich manifesteert als een branderige pijn en permanente vermoeidheid. Maar voor Sophie leek dat meer ‘de nieuwe modeziekte’ dan dat ze er daadwerkelijk aan leed. Ze aanvaardde de diagnose dan ook niet. De pijn, die ze in haar beide benen en bekken voelde, werd ondertussen elke dag ondraaglijker - en, nota bene: ruim vier jaar lang nam ze al dagelijks ontstekingsremmers en pijnstillers.
Omstreden techniek
Het is pas bij Dr. Lambert (ook een pseudoniem; ditmaal voor de arts in kwestie) dat er enige vooruitgang gemaakt werd. De gynaecoloog en zenuwspecialist diagnosticeerde een ontsteking van de ‘nervus pudentus’; een zenuw, die zich tussen de geslachtsorganen en de anus bevindt. “Toen hij die zenuw aanraakte, sprong ik vanop de tafel dat ik lag zowat een meter omhoog van de pijn,” herinnerde ze zich. “Hij was de eerste die sprak van prolotherapie. Ik had er nog nooit van gehoord, en heb er eerst heel wat onderzoek naar gedaan.”
Uit die research bleek dat de therapie niet officieel erkend werd. Het is een herstellende inspuittherapie met suiker, die een genezingsreactie in het lichaam zou moeten uitlokken. Omdat er eerst een ontsteking ontstaat, en dat die tijdelijk voor nog meer ongemak zorgt, is het een omstreden therapie die door relatief weinig artsen wordt uitgevoerd. Naar het schijnt worden daardoor - door de infiltratie van een suikeroplossing - bepaalde pezen, banden of spieren gestimuleerd om het natuurlijke zelfgenezingsproces te bevorderen.
“Als orthopedisch arts gebruik ik het in gevallen waar zwakke ligamenteuze structuren de oorzaak van de pijn zijn,” zei dokter Ombregt, één van de weinige artsen die de techniek toepast. “Er komt een reactie die het ligament doet herstructureren. De behandeling bestaat meestal uit twee- tot driewekelijkse injecties en de resultaten kunnen al na zes weken positief zijn.”
De behandeling wordt al sinds 1950 gebruikt, maar is sindsdien nog steeds niet officieel erkend. Het wordt dus ook niet in een universiteit onderwezen, en daardoor minder bekend bij artsen. Bovendien wordt die therapie ook niet vergoed door de sociale zekerheid.
Eindelijk oplossing
“Door de geconcentreerde suiker in de bekkenbanden te injecteren, werden de gewrichten gestabiliseerd,” legde Dr. Lambert uit. “Dat verzacht de pijn, en maakt alles weer wat draaglijker voor Sophie.”
Zijzelf is dolgelukkig: “De prolotherapie heeft me een nieuw leven gegeven. Al na vijf sessies kwam er een einde aan vier jaar helse pijnen. Lang wandelen lukt nog niet goed, maar dat is een peulschil in vergelijking met wat ik eerder moest doorstaan.”
Bron: Nieuwsblad
Kortom: die is dan weeral één van de zovele succesverhalen, waarbij we niet weten bij hoeveel mensen die therapie niet is aangeslagen.
Wel bestaan er rapporten, waarin 'bewezen' werd dat het bij bepaalde aandoeningen wel degelijk positieve resultaten afwierp - maar, die rapporten waren dan weeral niet van een zeer hoge kwaliteit. In elk geval werkt prolotherapie bij de behandeling van een tenniselleboog (epicondylitis lateralis) iets beter dan placebo, staat er op Engelstalige wikipedia te lezen.
Het concept van het creëren van irritatie, of verwonding om genezing te stimuleren, werd al ten tijde van de Oude Romeinen toegepast toen hete naalden in de schouders van gewonde gladiatoren werden gepord. In de jaren 1930 gebruikte men prolotherapie bij de behandeling van ligamenteuze vermoeidheden, maar toen werd het 'sclerotherapie' genoemd.
De term 'prolotherapie' is afkomstig van een zekere dr. George S. Hackett, die in 1956 daarover iets publiceerde. De term leidde hij af van het Latijnse 'proli', dat 'nakomelingschap' betekent, en het Engels woordje 'proliferate', dat in 'zich verspreiden', of 'zich snel vermenigvuldigen' kan worden vertaald.