Het lichaam van iemand met onverklaarbare schouderproblemen kan de eigenaar ervan 'verwittigen' dat hij/zij teveel op de schouders neemt, bijvoorbeeld. De schouder laten behandelen is één ding, maar als iemand teveel hooi op zijn/haar vork neemt, zal de persoon na die symptoombehandeling er niet al teveel baat bij hebben. En, zelfs als de schouderpijnen 'verdwijnen' - door plaatselijke verdoving, bijvoorbeeld, of het innemen van pijnstillers, en zo meer - kunnen er op andere plaatsen van het lichaam nieuwe symptomen optreden, met-ter-tijd.
Symptomen moeten we kunnen aanvaarden. Elk symptoom laat ons weten dat er in ons lichaam iets is wat niet pluis is. Maar, indien je dat symptoom gaat behandelen, neem je de oorzaak ervan nog niet weg, integendeel. Met 'integendeel' bedoel ik, dat - na de behandeling van het symptoom - de oorzaak een nieuwe uitweg kan gaan zoeken, teneinde zichzelf te doen gelden.
Vergelijking: Wat zouden de eventuele gevolgen kunnen zijn indien we in een vulkaankrater een prop steken, teneinde die van bovenaf te dichten?
Oorzaken en Gevolgen
Hartfalen kan het gevolg zijn van het eigen hart op te vreten, of ten gevolge van een gebroken hart, een liefdesprobleem dat zwaar op het hart blijft wegen, angsten die aan het hart knagen, en zo meer.
.
Een hart zou even licht moeten wegen als een veder. Denk aan de Oud-Egyptische 'Weging van het Hart', waarbij de inhoud ervan niet zwaarder mag wegen dan een pluim.
Natuurlijk kan een hartprobleem ons er op wijzen dat er een verkeerde levenswijze wordt op nagehouden, Bijvoorbeeld: té weinig lichaamsbeweging, roken, alcohol consumeren, de stress niet aankunnen, et cetera.
Anders gezegd: een pacemaker laten implanteren, zal aan die verkeerde levenswijze geen veranderingen brengen.
Nogmaals: symptomen zijn belangrijk, omdat ze ons op iets willen wijzen.
Indien jouw wagen in panne valt, gebeurt dat niet toevallig, maar heeft het een oorzaak. Anderzijds lezen we soms dat iemand daardoor zijn vliegtuig had gemist; een vliegtuig, dat later op de dag ergens neerstortte. Puur toeval? Misschien. Ik weet het niet, maar het kan ons wel over de onzichtbare wereld doen nadenken.
Vanuit psychologisch standpunt gezien, kan men zeggen dat angst en bezorgdheden ongewenste hartkloppingen kunnen veroorzaken. Maar in plaats van dat het ene het gevolg is van het andere, treden ze tezamen op. Anders gezegd: ze zijn met elkaar verbonden: de ene is een fysieke manifestatie, terwijl het andere een emotionele is, en elkaar dusdanig als het ware weerspiegelen. Ze reflecteren elkaar, en ontstaan dus tegelijkertijd. Wel geven ze ons de indruk dat ze elkaar in tijd opvolgen, en ons dus een beeld voorschotelen alsof het ene uit het andere is ontstaan.
Juist omdat het fysieke en het emotionele elkaar reflecteren, kunnen we zeggen dat het hart de zetel van liefde is, en de lever de zetel van boosheid. Zo ken je misschien de uitdrukking: "Wat ligt er op jouw lever?".
Op eenzelfde manier zijn het tastbare en het ontastbare met elkaar verbonden.
Maar, in plaats van in spiritueel gezwam verzeild te gaan geraken, doen we er goed aan om een andere richting op te gaan. Want, daar waar de ontastbare droomwereld verbonden wordt met de tastbare, subjectieve 'werkelijkheid', dient een mens wakker te worden, teneinde te kunnen 'ontwaken'. Zo niet, worden we slachtoffer van onze eigen verbeeldingswereld.
De reflecties waarover ik het zonet had, net als de wet van Oorzaak en Gevolg, spelen zich af in het Horizontale, daar waar het uitstijgen slechts op een verticale manier kan geschieden.
Toegegeven: in sommige gevallen kan 'uitstijgen' op een horizontale wijze gebeuren, maar dan wel in een totaal andere betekenis. Bijvoorbeeld: door een 'handje', of 'anker', uit ons stoffelijke lichaam te laten komen. Enerzijds zal ik het over dit thema misschien later nog eens hebben, maar anderzijds wordt het hoog tijd om het verschil tussen 'uitstijgen' en 'ontstijgen' in te zien. Het ene heeft eerder te maken met 'uitgroeien', 'uitstappen' en 'uitsteken', en het andere met 'zich verheffen'.
Zeer veel breinen laten het geloof niet toe dat er naast de zichtbare, fysieke wereld ook nog een onzichtbare kan bestaan. Onzichtbaar, net zoals onze gedachten en droombeelden onzichtbaar zijn, maar in hun wereld toch over een soort van 'materialiteit' bezitten. Ook de woorden die we uitspreken, en zich op een onzichtbare manier door het medium lucht voortplanten en zo andermans oren bereiken, zijn onzichtbaar en even 'materieel' als een tafel of stoel, maar dan wel met een totaal andere densiteit. En dan nog... Want, zelfs een gewoon beeld, ontsproten in ons hoofd, kan een wijziging ondergaan van zodra er een andere kracht doorheen wordt gestuurd. Ook op een andere keer meer daarover, misschien.
Mensen, die zich aan dat fysieke vastklampen, kan men best met mensmachines vergelijken, die deel uitmaken van een deterministische wereld, en eerder afhankelijk zijn van de wetten Oorzaak-Gevolg. Het zijn menstypen, die alsmaar in hun hoofd en instinctwereld verblijven, en geen idee hebben van een innerlijke wereld, die - bijvoorbeeld - door het hart wordt geregeerd, tenzij in hun verbeeldingswereld - in hun hoofd dus.
Ook beschouwt het merendeel van de vertegenwoordigers van de huidige geneeskunde de mens als een machine; een machine, dat gebreken kan vertonen, maar wel kan worden hersteld van zodra een onderdeel ervan in panne valt, of stuk gaat. Daarbij gaan ze, zoals ik reeds eerder vermeldde, symptoomgericht te werk, zonder al teveel rekening te houden met mogelijke oorzaken.
Alhoewel artsen kunnen aanvaarden dat het fysieke het mentale kan beïnvloeden, zijn er weinigen onder hen die het omgekeerde aanvaarden - en, in het beste geval kan zulk een geneesheer zeggen: "Lichamelijk is er niets te vinden. Het beste wat ik kan doen, is om jou naar een psychiater door te verwijzen..."
- Wordt vervolgd, misschien -