Toen Vadim Kolpakov in 1949 op expeditie ging, in het gebied ten noorden van Irkutsk, was hij zich niet bewust van de 'sensationele ontdekking' die hij zou maken.
Hij had als opdracht om van het gebied een geologische kaart uit te tekenen en stootte onverwacht op iets dat nu - 60 jaar later - nog altijd een raadsel voor de wetenschapper blijkt te zijn, namelijk: de Patomsky krater.
Over deze periode van tijd doen er zich - dankzij de verbeeldingswereld van diverse stervelingen - diverse verhalen de ronde. De krater zou gemaakt zijn door een oude beschaving - of, door gevangenen, die in een geheim strafkamp van Stalin hebben gewerkt - of, door een vulkanische activiteit - of, door een meteoriet - of, door een ondergrondse waterstofexplosie - of, door een UFO, en zo meer, en zo meer...
Maar geen enkele theorie verklaart de anomalieën van de krater, noch de processen die ermee gepaard gaan én zich er nog altijd in voordoen.
In Rusland wordt het 'De meest gevaarlijk plek op Aarde' genoemd, en verkreeg de bijnaam 'De plaats van de Duivel': naar het schijnt, hangt er op die plaats een vloek. Zelfs herten durven niet in de nabijheid ervan komen, zegt men, alsof men die krater alle dagen in het oog houdt.
Zo stelt men, bijvoorbeeld, de vraag: "Waarom groeien er geen bomen aan de rand van die krater?". De radioactieve straling is er erg laag, maar ooit zou die veel hoger zijn geweest, hetgeen de vraag zou moeten beantwoorden.
De 40 meter hoge krater met een diameter van 180 meter werd reeds enkele malen door wetenschappers onderzocht en op dit ogenblik is er een nieuwe groep onderzoek aan het doen, om er meer van aan de weet te komen.
In elk geval is het - voor de zoveelste maal duidelijk - dat het niets met UFO's te maken heeft, en vermoedt men dat men met een gasvulkaan te maken heeft. De werkelijkheid kan dus eerder als prozaïsch beschreven worden en minder extra-terrestrieel.
Ondergronds zou er een soort van luchtbel zijn, dat zich over de jaren met gas opvult. Wanneer de druk té sterk wordt, tracht het gas te ontsnappen, en ontstaat er een ondergrondse ontploffing. Na die explosie vult het gat zich opnieuw met gas op, het zoekt een uitweg, totdat er een nieuwe ontploffing op volgt, et cetera.
Ook werd er geen enorme hoeveelheden radiatie aangetroffen. Sterker zelfs: de radiatie aldaar is veel minder dan in de stad Irkutsk, soms als Irkoetsk geschreven. Bovendien zijn er in dezelfde streek een drietal andere vulkanen te vinden.
In onderstaand filmpje wordt beweerd dat er geheel onderaan de krater een vreemd object aanwezig zou zijn. Het zou gaan om een groot cillindervormig voorwerp met een lengte van 600 meter. Ufonauten beweren dan ook dat een buitenaards ruimtetuig een 'harde landing' heeft gemaakt en 100 meter diep onder de aarde is blijven steken... Natuurlijk heeft geen enkel buitenaards wezen de inslag overleefd.
Laten we hen verder dromen? Of hen nu reeds vertellen dat daar in de bodem geen enkel ruimtetuig te vinden zal zijn? Zeg jij het tegen hen - of, moet ik het weeral doen?...
Weet daarbij, dat als je je vrienden als vrienden wil behouden, je verplicht bent naar hun mond te praten - of... je wordt vriend-af. Zo heb ikzelf reeds vele 'vrienden' en 'vriendinnen' 'verloren', maar nooit de moeite gedaan ze 'terug te vinden'.