Onlangs hadden we het over de planeet Mars - en, omdat het er zo koud kan zijn, stellen wetenschappers zich de vraag of er wel degelijk leven is. Geen Marsmannetjes natuurlijk, wel buitenaardse micro-organismen, die in barre weersomstandigheden en in de meest abnormale omgevingen kunnen leven en overleven.
Volgens de stelling ‘Zo Boven, zo Beneden’ is het antwoord in wezen op onze planeet Aarde te vinden en vele biologen hebben zich daarin gespecialiseerd. Zij trachten, bijvoorbeeld, uit te vinden of het mogelijk is om in temperaturen ver boven het kookpunt, of ver onder het vriespunt, te gedijen. Men kwam tot verrassende ontdekkingen...
Eén ding is zeker: wezens kunnen leven zonder zonlicht, maar zonder water is geen enkele vorm van leven mogelijk; noch op Aarde, noch op Mars. Het is dan ook de hoofdreden waarom men er zo sterk op uit is om op de rode planeet water te vinden, zelfs in de vorm van ijs.
Er zijn plaatsen op Aarde, waar er in de laatste 400 jaar geen druppel regen is gevallen. Zulke plaatsen vindt men, bijvoorbeeld, in de Atacama woestijn, de droogste woestijn ter wereld , langsheen de kust van Chili, Zuid-Amerika. Nochtans, en hoe vreemd ook, leunt die woestijn aan bij de Pacifistische Oceaan.
In datzelfde Atacama bevindt zich het Paranal-observatorium, een sterrenwacht op de berg Cerro Paranal,die beheerd wordt door de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO). Het is de standplaats van de Very Large Telescope (VLT) en van de Very Large Telescope Interferometer (VLTI).
In de Atamaca is er geen leven mogelijk. Daar bedoel ik mee: geen enkele vorm van leven, zelfs geen bacteriën of microben, hetgeen uiterst zeldzaam is.
Wél vond men leven in de diepste diepten der oceanen, waar zelfs uitlopers van vulkaanaders gevonden zijn, die het oceaanwater tot 400 graden Celsius verwarmden. Het is er zó diep dat er geen foton zonlicht in kan afdalen, en in die ondraaglijke hitte vond men tóch levende organismen.
Anders gezegd: wat de omstandigheden ook zijn: leven is overal mogelijk, zelfs in de ijle ruimte als het moet, zolang er maar water in de omgeving is. Water is dus broodnodig, zelfs in de vorm van ijs, schreef ik reeds.
Men heeft micro-organismen in ijs gevonden; micro-organismen, die er gewoonweg in rondzwommen. Voor hen is het ijs eenzelfde omgeving als wat water is voor een vis. Die micro-organismen geven vanuit hun lichaampjes een antivriesstof af waardoor het ijs waarin ze zich in bevinden onmiddellijk smelt - en, eenmaal die plaats gepasseerd, stante pede terug aanvriest.
Anders gezegd: het is niet omdat de levensvormen, die wij kennen, niet in barre omgevingen kunnen leven, dat anderen het ook niet kunnen. Hetzelfde geldt op een planeet zoals Mars. Negen kansen op tien zal men er ‘leven’ vinden, omdat er ijs is. Op de poolkappen, bijvoorbeeld, en misschien nog op andere plaatsen.
Laten we terug op Aarde neerdalen en eens kennismaken met zeer vreemde vormen van leven, behalve de penguïn en de dromedaris. De laatsten kunnen wel in extreme omstandigheden overleven, maar het zijn geen ‘vreemde levensvormen’. En, natuurlijk: als we het over de dromedaris hebben, dan betrekken we er ook het andere woestijnschip, de kameel, bij.
Hierna volgt een korte fotoreportage... Neem de tijd om elke afbeelding goed te bestuderen en de teksten te lezen - want, ik ga je nu een geheim vertellen; een geheim, dat – zelfs nadat het werd verteld – een geheim blijft.
Aanschouw de beelden, want ze geven ons zowel een idee van onze voorouders als van de beginselen van de toekomstige mensheid.
Nawoord: Op het internet vond ik interessante gegevens over het ‘knuffelbeertje’ en kon het niet nalaten het integraal over te nemen…, speciaal voor jou:
De Tardigrada, ook wel waterbeertje, beerdiertje, of mosdiertje genoemd, is een apart diertje met heel opvallende eigenschappen. Er zijn zelfs mensen die serieus van mening zijn dat de Tardigrada best wel eens van buitenaardse oorsprong zou kunnen zijn.
Tardigrada komt van het Latijnse ‘tardus’, wat zoveel als ‘traag’ of’ sloom’ betekent, en ‘gradus’ wat we kunnen vertalen met ‘lopen’. Het waterbeertje is dus, ondanks zijn acht pootjes, een nogal traag lopend diertje. Ze zijn klein en de lengte kan variëren van 0,5 tot 1,5 millimeter afhankelijk van waar je ze vandaan haalt.
Ondanks het feit, dat het beestje uit segmenten bestaat en acht pootjes met kleine klauwtjes heeft, komt het tamelijk lief en aandoenlijk over.
Het is niet zo gek dat sommige mensen menen dat het waterbeertje van een verre planeet afkomstig zou zijn – want, ze zijn minstens zo sterk als superman. Je kan ze uitdrogen, koken of invriezen: het waterbeertje overleeft het allemaal.
Zelfs met invriezen in vloeibaar helium - dat is slechts 1 graad boven het absolute nulpunt - krijg je de stoere Tardigrada niet klein. Gooi je het diertje in pure alcohol, of zet je het onder extreme druk van 600 mega-pascal - dat is 6 x de waterdruk van 10.000 meter: geen probleem voor het waterbeertje… Hij overleeft het allemaal.
Een Schotse onderzoeker prepareerde Waterbeertjes met formalyde en vaseline voor microscopisch onderzoek. Maar toen hij een dag later naar zijn monster keek, zag hij tot zijn allergrote verbazing dat het waterbeertje nog gewoon leefde en zelfs haar eitjes had gelegd.
Natuurlijk is met bovenstaande niet bewezen dat het waterbeertje van de planeet Krypton komt, maar opmerkelijk is het wel. Laten we eens verder kijken wat er zo bijzonder aan het diertje is. Hier de feiten...
- Ze bestaan.
- Hoewel erg klein, ze zijn zeker niet primitief.
- Ze hebben perfecte spierbeheersing en bewegen als hogere diersoorten.
- Ze lijken op ‘beertjes’ en sommige hebben katachtige klauwen.
- Ze hebben een kop, een mond, hersens, ogen, zenuwen en spieren.
- Ze wonen ergens bij jou in de buurt - waar ook ter wereld.
- Ze leggen vreemde eitjes, die lijken op kunstwerkjes.
- Ze kunnen, eenmaal uitgedroogd, jaren later weer tot leven komen.
- Ze hebben in gedroogde staat slechts een waterdruppel nodig om tot leven te komen.
- Ze overleven in gedroogde staat in zuur en oplosmiddelen.
- Ze overleven zeer hoge en extreem lage temperaturen.
- Ze overleven hoge druk en zelfs radioactieve straling.
- Ze werden 5 meter onder het ijs aangetroffen.
- Ze werden in oceanen tot op een diepte van 6.000 meter aangetroffen.
- Ze werden gevonden op 6.000 meter hoge bergtoppen.
- Ze vertonen tekenen van jeugd en ouderdom.
- Ze worden in gevangenschap minimaal één jaar oud; dit, voor zover we weten.
- Ze zijn een complete diersoort in zichzelf.
- Ze zijn fascinerend om te bekijken onder een microscoop.
- Ze lijken, volgens sommige onderzoekers, onder de microscoop terug te kijken.
Aldus de Duitse onderzoekers Sabine en Martin Mach, die tevens DVD opnames van waterbeertjes te koop aanbieden.
Gevaarlijke diertjes? Voor zover bekend niet. Er is tot nu toe geen enkel geval gerapporteerd dat ze mensen bijten of op andere wijze een bedreiging voor ons vormen. Ze lijken zelfs niet bijster geïnteresseerd in mensen te zijn.
Waar kan je ze vinden? Meestal tref je ze aan op stenen die met wat mos zijn begroeid, of met mos begroeide terracotta dakpannen. Vandaar dat ze soms ook wel mosdiertje worden genoemd. Kalkstenen verdienen de voorkeur. Over het algemeen heb je het meeste geluk als het mos flink is uitgedroogd door de zon.
Maar zo nu en dan kan je ze ook aantreffen in een druppeltje water uit de vijver. Stinkend of altijd vochtig mos zijn slechte plekken. Waterbeertjes hebben een duidelijke voorkeur voor mos dat vrij is van bacteriën en schimmels: het zijn dus op de koop toe hygiënische diertjes .
Enfin, neem wat van het droge mos en leg het op een schaaltje met de onderkant naar boven gekeerd. Druppel er wat water op, totdat het mos verzadigd is en laat het zo een nachtje staan. Haal de volgende dag het mos uit het schaaltje en onderzoek het uitgelekte water. Als alles goed is verlopen, zie je zoiets als hieronder met een 10x vergrootglas ...
