In verscheidene tijdschriften en kranten lazen we onlangs het volgende bericht: "Wie koste wat kost rimpels wil bestrijden kan nu zijn heil zoeken in menselijk sperma. Het goedje blijkt de huid jong, zacht en stralend te houden. De antioxidant spermine, aanwezig in mannelijk sperma, zorgt ervoor dat de huid bijzonder zacht aanvoelt en terug strakker wordt. Hierdoor worden rimpels bestreden en gaat je huid terug stralen. Het Noorse bedrijf Bioforskin heeft al haar vertrouwen gelegd in het goedje en maakt de spermines na in een laboratorium om het verder te verkopen aan beautyproducenten.
Wie het zelf eens wil uittesten kan voorlopig enkel terecht in het 'Townhouse Spa' in New York. Daar krijg je voor 180 euro een kwakje sperma op je gezicht en wordt je huid verder behandeld met ultrasone golven en infrarood licht."
Een kinderhand is even snel gevuld als een kinderachtig hoofd. De waarheid is dat het Noorse bedrijf 'Bioforskning' dit bestanddeel in het laboratorium namaakt en het als ingrediënt verkoopt voor crèmes en gelaatsbehandelingen. Maar de inspiratie voor dit product is wel degelijk afkomstig van de werking van spermine in spermacellen. Doch, spermine vindt je niet enkel en alleen in sperma, maar ook in vele cellen van ons lichaam, vooral in de opperhuid.
Bericht aan de halstarrige goedgelovige: stel dat het tóch uit sperma wordt getrokken... wie garandeert er jou dat het wel degelijk over menselijk sperma gaat? Mijn inziens zijn er lucratievere mogelijkheden:
Iets ernstiger: nu dat we het toch over spermine hebben... vandaag de dag worden er wereldwijd vele onderzoekingen met spermine gedaan. Ook in België. In 'Allergieën en voedselintoleranties: preventief effect van ingenomen polyamines (spermine en spermidine)', een studie gedaan door Professor G. Dandrifosse, ULg - Sart Tilman, Faculté de Médecine, Bioch. et Physiol. gén., Institut de Chimie, 4000 Liège, lezen we:
Ons onderzoeksproject was gebaseerd op de volgende doelstellingen:
1. Bepaling van het gehalte van polyamines in kunstmatige, humane en dierlijke melk.
2. Studie van de gevolgen van het innemen van polyamines (spermine, putrescine) op de maturatie van de pancreas en van de lever.
3. Studie van de gevolgen van het innemen van putrescine op de maturatie van de darm.
4. Meting van de permeabiliteitssnelheid van proteïnen door het darmkanaal van volwassen ratten of van niet gespeende ratten die al dan niet behandeld waren met spermine.
5. Studie van de invloed van polyamines in de melk op de darmpermeabiliteit voor proteïnen bij al dan niet prematuur geboren kinderen.
6. Analyse van de ontogenese van het immunitair mucosaal systeem bij de niet gespeende rat die al dan niet polyamines inneemt.
7. Gevolgen van het innemen van verontreinigende voedingsmiddelen door de zogende wijfjesrat voor de kenmerkende parameters van de darm en de lever van de ratjes.
8. Analyse van het werkingsmechanisme van de spermine.
9. Epidemiologische studie.
10. Curatieve werking van de inname van polyamines tegenover de intensiteit van de reacties van patiënten met voedselallergieën.
De doelstellingen 9 en 10 werden toegevoegd tijdens de uitvoering van het onderzoeksproject.
De volgende voornaamste resultaten en conclusies werden bereikt:
De inname van putrescine wijzigt de maturatiegraad van de darm bij de rat niet. De orale toediening van spermine veroorzaakt wel een dergelijke wijziging bij dit dier. Dit resultaat werd bevestigd door twee laboratoria die onafhankelijk van het onze werken. De toevoeging van spermine aan de voeding van niet gespeende ratten regelt de permeabiliteit van de darm voor macromoleculen. Deze vaststelling werd bevestigd door een ander laboratorium. De inname van spermine leidt tot maturatie van de lever en de pancreas en tot een wijziging van immuniteitseigenschappen. Deze resultaten bevestigen de hypothese dat spermine in de voeding een preventieve rol zou kunnen spelen om voedselallergieën te voorkomen. Deze laatste hypothese wordt nu gecontroleerd.
De concentratie van polyamines in de moedermelk werd bij 60 vrouwen gemeten tussen de eerste lactatieweek en de zesde maand van de lactatieperiode. De concentratie van polyamines in 18 soorten babymelkpoeders werd eveneens bepaald. Het spermine- en spermidinegehalte van deze poeders liggen duidelijk lager dan bij de menselijke melk. Deze conclusies werden bevestigd door vier buitenlandse laboratoria. Aangezien bewezen werd dat allergieën vaker voorkomen bij baby's die melkpoeder kregen dan bij andere baby's, bevestigen deze resultaten de hypothese dat spermine en spermidine een beschermende invloed hebben tegen die aandoeningen.
Wij hebben de darmpermeabiliteit voor a-lactalbumine onderzocht bij baby's die melk kregen die respectievelijk rijk en arm was aan polyamines. De bekomen resultaten bevestigen dat de permeabiliteit voor macromoleculen van de baby's die moedermelk kregen, niet dezelfde als deze van baby's die kunstmatige melk kregen. Ze suggereren eveneens dat deze permeabiliteit beïnvloed wordt door het toevoegen van spermine en spermidine aan de poedermelk.
Een epidemiologische studie werd georganiseerd. Wij hebben deze studie slechts op kleine schaal kunnen uitvoeren. Op basis van de bekomen resultaten kunnen we dus geen uitdrukkelijke conclusies formuleren. Een (niet significante) tendens bevestigt echter dat kinderen die melkpoeder kregen vaker allergisch zijn dan andere kinderen en dat kinderen die moedermelk kregen die veel polyamines bevat, minder vaak allergisch zijn dan kinderen die moedermelk kregen die weinig polyamines bevat.
Wij hebben het effect onderzocht van spermine en van spermidine op de differentiëring en de proliferatie van lymfocyten (geïsoleerd uit amandelen die om therapeutische redenen verwijderd werden bij jonge kinderen) die in vitro gekweekt werden, al dan niet in aanwezigheid van een voedingsallergeen. De vaststellingen bij deze studie bevestigen dat spermine de proliferatie en de differentiëring van geïsoleerde en in aanwezigheid van L-fytohemagglutinine gekweekte T-lymfocyten stimuleert.
Bij de rat werd het werkingsmechanisme van de spermine ter hoogte van de darm, van de lever en van de pancreas in talrijke studies onderzocht. Deze stof werkt op de enterocyten, rechtstreeks of onrechtstreeks, en op de lever- en de pancreascellen (activering van de secretie van ACTH, van corticosteron en van cytokines). In experimentele omstandigheden veroorzaakte de aan de ratjes toegediende spermine geen kankerverwekkende letsels.
Om de curatieve werking van de inname van polyamines te kunnen bestuderen tegenover de intensiteit van de reacties van patiënten met voedselallergieën, hebben wij de darmpermeabiliteit voor macromoleculen gemeten bij kinderen die leden aan verschillende darmziekten. Hiertoe werden gastro-resistente "pellets" (granulaten) gemaakt die humane a-lactalbumine bevatten. De preliminaire resultaten tonen aan dat de techniek voor de meting van de darmpermeabiliteit voor macromoleculen die uitgewerkt werd voor het gebruik van deze pellets, het bestaan van een voedselallergie bij het kind kan bevestigen, en geschikt is om de toegepaste behandeling te volgen.
Al deze resultaten en ook andere hier niet vermelde resultaten bevestigen dat de spermine en de spermidine zeer waarschijnlijk preventieve agentia zijn voor voedselallergieën. Vóór we echter voorstellen om deze stoffen bij de poedermelk voor baby's te voegen of de concentratie van deze stoffen in de moedermelk te verhogen, moeten onze conclusies worden bevestigd in een internationale studie waarbij een voldoende groot aantal onafhankelijke laboratoria betrokken worden.
Nota: De meeste blogs en afbeeldingen uit 2009 werden achteraf verwijderd, omdat ze verouderd waren en teveel ruimte in beslag namen...