Over die Goede Oude Tijd versus het Hier en Nu van vandaag

Ook aan die zogenaamde Goede, Oude Tijd kwam een einde.
door Tsenne Kikke - donderdag 21 november 2024 19:01

Als ik me onder leeftijdsgenoten begeef, voel ik me meestal oeroud. 'Spiegelen' noemen ze dat. Mijn hersencellen krijgen indrukken binnen waaraan ze zich spiegelen. Je wist het misschien al: een spiegelneuron is een neuron dat niet alleen chemicaliën afvuurt als we een handeling zelf uitoefenen, maar ook als we een handeling door iemand anders zien uitvoeren. Indien we een persoon zien lachen, bijvoorbeeld, hebben we de neiging ons beter te voelen dan als we iemand zien huilen of lijden. Wel, als ik iemand zie oud worden, word ik het soms ook.

Leeftijdsgenoten geven me dus het gevoel dat ik ouder ben dan ik me in wezen voel. Feit is: ik ben oud, maar voel me niet zo. Kortom: als ik leeftijdsgenoten observeer, vind ik de resterende producten van de zogenaamde Goede Oude Tijd niet zo denderend.

Anderzijds: het antwoord op de vraag 'of ik vandaag de dag terug een tiener of twen zou willen worden', doet me huiveren. Als ik zie hoe jonge mensen met elkaar omgaan, als ik zie uit wat hun uitgaansleven bestaat, als ik zie hoe het merendeel van hen hun vrije tijd besteden, als ik aanhoor hoe ze over de dingen denken en nadenken, dan zeg ik met veel plezier 'nee'. En dat meen ik uit de grond van mijn hart: nooit of te nimmer wil ik mijn jeugdjaren inruilen voor het huidige nu.

Alles heeft natuurlijk te maken met de omgeving waarin jonge mensen worden grootgebracht. Te midden van volwassenen, die niet weten wat wakker worden betekent, die het thema Liefde bezingen maar er geen druppel van hebben ervaren, en indien jonge mensen opgroeien te midden van betweters die van hun eigen leven uiteindelijk ook een puinhoop hebben gemaakt, en zo meer, is bewust opgroeien een pijnlijke zaak.

Die goeie ouwe tijd ... Was het indertijd dan zoveel beter? Waren de volwassenen van toen dan wakkerder? Liefdevoller? Meer bewust? Nee, o nee, integendeel! Maar de sfeer was anders. Totaal anders. Er was meer warmte onder de mensen, meer eenheid, jazeker.

Maar daar kwam langzaamaan verandering in. Sedert de inburgering van de TV zijn mensen zich beginnen isoleren. Deuren, raamluiken en rolluiken - blaffeturen noemen ze dat soms bij ons - werden gesloten en elk huisgezin zonderde zich af van de rest van de straatbewoners. Dat was de eerste stap.

Toen kwam de computer, met als gevolg: isolatie binnenin het eigen gezin. Individuele familieleden trokken zich in hun eigen kamertje terug. Ook daar werden deuren dichtgedaan. Soms op slot.

Het TV-verhaal begon in de jaren 1950. Het PC-verhaal nam een aanvang in de jaren 1980, en daar tussenin werden we met het fenomeen 'drugs' geconfronteerd, die vanaf de jaren 1960 de mens in zijn eigen hoofd deed opsluiten om hem er nog meer in te laten verdwalen. Bovendien kwamen de geneesmiddelen op de markt - die, in plaats van mensen te genezen, hen meer verdoofden, weg van de pijn, weg van de oorzaken. Symptoombestrijding werd dat genoemd.

Ja, de sfeer was in de periode tussen 1950 en 1970 nochtans ontegensprekelijk anders. Onvergelijkbaar met die van vandaag. 'Anders', in de betekenis van 'veel beter', duizendmaal beter zelfs. Hoe paradoxaal het ook klinkt: toch wens ik in het huidige moment niemand die sfeer toe. Het maakt deel uit van de geschiedenis, van datgene wat geschied is.

Elk gevolg heeft een oorzaak, en de oorzaak van die toenmalige sfeer was het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het was de nasmaak van die oorlog dat mensen er machinaal toe dwong zich te gedragen zoals ze zich toen gedroegen. De oorlog had een sfeer gecreëerd waarin bewezen werd dat iedereen kon sterven: of je nu oud, jong, arm, rijk, gezond, ziek of wat dan ook was: iedereen voelde zich gelijk aan de medemens. Iedereen was gelijk voor de Wet die het toenmalige mensdom overheerste. Met andere woorden: het bracht de mensen noodgedwongen dichter bij elkaar en creëerde dat instinctieve, 'menslievend samenhorigheidsgevoel' hetgeen ik tracht te beschrijven.

Doch, elke lezer die achter de woorden kan lezen, zal beseffen hoe artificieel het eraan toeging. Maar de jeugd plukte er wél de gezonde vruchten van! Ik was één van hen, en daarom ben ik die opgedrongen, kunstmatige, bijna onrealistische sfeer zo dankbaar.

Omgeving is belangrijk. Elk kind leert van zijn ouders. Sterker zelfs: kinderen spiegelen hun ouders én de wereld van de andere volwassenen. Soms bootsen ze die volwassenen na, maar soms laten de spiegels ook zien hoe het niet moet. Het ene kind groeit ook uit tot een dronkaard of woesteling, net als de vader, maar een ander kind zal - dankzij die spiegel - misschien nooit één druppel alcohol aanraken, of enige controle over het lichaam trachten te behouden. Dat heeft dan weer te maken met het type mens én het niveau van bewustzijn.

Omgeving is belangrijk, schreef ik. Het onderwijssysteem speelt daar ook een zeer belangrijke rol in. Ik vermoed dat, van zodra mensen bewuster beginnen leven, dat men het thema Zelfkennis ooit in scholen zal gaan introduceren. Vooral de Zelfkennis, die gebaseerd is op de leer van Gurdjieff. Er is volgens mij geen betere. Laten we eraan toevoegen: dan wel vanaf het jaar 3000. De huidige jeugd met de huidige ouders is daar niet klaar voor.

Maar muziek is ook belangrijk. Het verheugt me te zien dat er nog jonge, schoolgaande kinderen zijn, zelfs universiteitstudenten, die zich op een zuivere manier met muziek kunnen bezighouden en dus een deel van hun vrije tijd aan kunnen besteden. Ik heb het wel niet over de huidige muziekfestivals met al hun geroep en geschreeuw. Die creëren geen gezang en muziek, maar gewoonweg puur lawaai.

Het leven is weliswaar voor eenieder van ons een tijdelijk schouwtoneel. In welk tijdperk je ook leeft: omgeving is de meest belangrijke. Vooral de omgeving in onszelf. En, als je via jouw zintuigen toch naar buiten kijkt, aanschouw het mooie van het leven - want, zelfs het meest lelijke wordt op een onzichtbaar, onvergankelijk scherm van het brein geprojecteerd; een scherm, dat door de beelden nooit of te nimmer wordt beroerd. Ik bedoel: indien een mens leert kijken zonder zich met de beelden te identificeren. Alles in de wereld zou er als aangenaam of neutraal moeten uitzien, en zo ook moeten worden ervaren.

"Vind mensen, die in zichzelf zowel de motivatie als de aangeboren drijfveer hebben om aan hun Innerlijke Zelf te werken, en we zullen hen gidsen."

- DIMschool vzw, de énige gespecialiseerd in Zelfkennis, zijnde: het kennen van het Zelf -
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

En, voel jij je geroepen om Spiritualia te sponsoren?
Klik dan op deze link. Alvast bedankt!

Overschrijven kan ook via: IBAN: BE22 7795 9845 2547 - BIC: GKCCBEBB

- Indien je zo'n (bak)steentje bijdraagt, ook eventueel via een aankoop of een Zoek&Vind abonnement, mogen we jouw naam hieronder publiceren? Laat het ons weten! -