De taliban confronteren doe je niet ongestraft

Nieuws uit Kaboel…
door Tsenne Kikke - woensdag 2 november 2022 22:21

We leven in een knettergekke wereld, grotendeels bevolkt met dood-gewone knettergekke stervelingen. Het is vooral in landen waar oorlogen woeden, of mensen worden onderdrukt, dat de animale geaardheid van die menstypen aan het licht komt. Anders gezegd: in onze gewesten zijn ze niet zo sterk zichtbaar, maar ze zijn er: bij miljoenen.

In De Standaard konden we vandaag, onder andere, zaken lezen, die jij - vooral, indien je een vrouw bent, niet wenst mee te maken...

Met gevaar voor eigen leven betoogde de Afghaanse vroedvrouw Zainab Wafayee, die voor 'De Standaard' al meer dan een jaar een dagboek bijhoudt, voor het eerst tegen de taliban. Hieronder lees je haar verslag van de protestactie én de gevolgen voor haar en haar omgeving...

In een onderwijscentrum in Kaboel zijn op 30 september bij een zelfmoordaanslag 55 studenten gedood, ongeveer 70 anderen raakten gewond. Ze behoorden tot de Hazara-minderheid. (Volgens waarnemers van de nieuwssite Modern Diplomacy stonden leiders van de taliban de aanval oogluikend toe om hun militanten uit de Pashtoen-meerderheid te behagen, die sterk tegen onderwijs voor vrouwen zijn, red.)

Voor mij en een groep andere vrouwen was dat het signaal om te gaan betogen. Onze protestactie kondigden we op het internet aan. We wilden opkomen tegen de schending van vrouwenrechten, de gerichte genocide op het Hazara-volk en de uitsluiting van meisjes uit het Afghaanse onderwijs en de samenleving. We zouden vertrekken vanaf de Balkh Universiteit, in mijn thuishaven Mazar-i-Sharif.

De stad had ondertussen het uitzicht van een belegerde vesting gekregen. De taliban hadden in elke straat een militair voertuig gestationeerd, overal stonden soldaten. Zo bang zijn ze dus blijkbaar van vrouwen. Ze hadden ons plan ontdekt en omsingelden de universiteit. Vrouwelijke studenten werden in hun slaapzaal opgesloten. We moesten dus op zoek naar een andere startlocatie. Moedige meisjes verborgen de bordjes met slogans in hun mouwen en passeerden zo veilig de controleposten van de taliban.

Kolf tegen het hoofd

Op 3 oktober, om 9 uur ’s ochtends, begonnen we met onze protestmars. We waren nog met ongeveer 50 vrouwen en meisjes, de meesten erg jong. We kregen ook het gezelschap van zes jonge mannelijke universitairen. Dit was de eerste keer, in een lang jaar van taliban-heerschappij, dat wij een mannenstem konden horen naast de vrouwelijke demonstranten.

We marcheerden door de stad en riepen onze slogans. De wegen waren vol met mannen die ons volgden en vernederden door beledigingen te roepen. De taliban waren geschokt toen ze ons zagen, alsof we hen aanvielen met geweren. Nochtans hadden we alleen onze papieren met slogans.

‘Een talib antwoordde op ons vreedzaam protest: “We zullen het hoofd afhakken van iedereen die het minste verzet “tegen” ons organiseert”’, schrijft Zainab. Haar verslag van de protestactie vorige maand bereikt ons nu pas, doordat de taliban de communicatiemogelijkheden drastisch inperken.

In het centrum van de stad werden we omsingeld door tientallen talibanstrijders. Ze probeerden eerst de mannen te arresteren, maar die wisten op tijd te ontsnappen. Een talib benaderde ons en vroeg: ‘Wat is jouw probleem, waarom sta je zo te schreeuwen op straat?’ Ze zeiden ons vlakaf dat we vrouwen waren en dat we thuis moesten zitten in plaats van hier te staan.

Als vertegenwoordiger van de delegatie zei ik: ‘Geef me de kans om onze resolutie aan u voor te lezen! Machthebbers zijn verplicht om naar ons protest te luisteren.’ Daarop richtte de talib zijn pistool op mij. Maar ik las de resolutie voor, die ik zelf geschreven had en die gericht was tegen het ontzeggen van onderwijs, werk en veiligheid aan vrouwen, specifiek van de Hazara-minderheid.

Halverwege werd de talib zo boos dat hij zei: ‘Ik schiet als je nog doorgaat’. Ik sprak nog een paar woorden. Daarop sloeg de commandant van de taliban me met de kolf van zijn geweer op het hoofd.

‘Jij hoort dood te zijn’

De andere vrouwen vroegen me te stoppen, wat ik deed. Ik zei tegen de meisjes: ‘Laten we allemaal naar huis gaan’. Maar de commandant kwam tussen en zei: ‘Niet bewegen!’

Ik begon te denken dat hij ons niet zou vrijlaten, maar zou martelen en vervolgen. Ik proefde de bittere smaak van angst in mijn keel. ‘Voor welke misdaad zou u ons hier gevangen houden?’, vroeg ik. ‘Ons protest was vreedzaam en het is daarbij gebleven. Nu moeten we naar huis.’

Maar een talib antwoordde: ‘Je kent ons precies nog niet goed, wij zullen het hoofd afhakken van iedereen die het minste verzet “tegen” ons organiseert en ons zwartmaakt.’

Hij zei dat ik aan de kant van de weg moest wachten. Even later arriveerde de Badri, een speciale militaire eenheid van de taliban waarvan sommige leden naar verluidt zelfmoordterroristen zouden zijn. Ik vroeg de taliban: ‘Waarom vraag je nu versterking van deze militaire eenheid, we staan hier toch niet met kanonnen en geweren? We hebben alleen papieren met een slogan.’ Het enige antwoord dat ik kreeg, was: ‘Wij zijn de vijand van hoeren als jij, jij hoort dood te zijn.’

We moesten het hoofdkwartier van de taliban, aan de andere kant van de straat, binnen. De meisjes bleven weigeren: ‘Nee, we gaan naar huis’. Toen hebben de Badri-militanten ons met zwepen en geweren het hoofdkwartier ingedreven.

Eenmaal in het gebouw had ik geen hoop meer. Ik dacht aan alle meisjes die vorig jaar al naar zulke hoofdkwartieren waren gebracht en nooit meer teruggezien zijn. Sommigen werden vermoord, anderen zijn nog steeds vermist.

Alles gewist

Eerst namen de taliban-soldaten onze mobiele telefoons af. Daarna schreven ze onze naam, ons adres en andere gegevens op. Ze bleven maar herhalen dat onze mannen lafaards zijn en ons thuis moesten houden, omdat we vrouwen zijn. Ik was duizelig en had hoofdpijn van de klap met de geweerkolf. Ik smeekte de taliban nu bijna om ons te laten gaan. ‘We kunnen niet eens meer staan’, zei ik.

‘Niet praten, hoer, we hebben nog een eitje met je te pellen’, brieste een van hen.

Na ongeveer drie uur van dat soort mentale intimidatie, uitgebreid verhoor en een onderzoek van onze mobiele telefoons, werden we uiteindelijk vrijgelaten. De foto’s en video’s van de demonstratie waren permanent van onze telefoons gewist en de gegevens van de contactpersonen van de meisjes waren gekopieerd.

Ik had mijn telefoongeheugen en al mijn belangrijke contacten al verwijderd, voor ik naar de demonstratie was vertrokken.

Drie uur lang onbereikbaar

Mijn moeder maakte zich natuurlijk grote zorgen omdat ik naar een protest was gegaan en bijna drie uur niet bereikbaar was. Ik stelde haar snel gerust en ging daarna weer online. Zowel mijn Messenger als mijn Whatsapp stonden vol met dreigende berichten. De taliban hadden al onze adressen opgeslagen en bleven maar informatie over ons en onze contacten vinden.

’s Avonds kwamen mijn broers thuis. Toen ze me zagen, vroegen ze meteen waarom ik had meegedaan aan een demonstratie eerder die dag. Een van hen zei me dat hij te weten was gekomen dat we zelfs enkele uren door de taliban waren opgepakt. In plaats van bezorgdheid te tonen, me te omhelzen of gerust te stellen, snauwde hij: ‘Mocht ik een talib zijn, dan had ik jullie met meerdere kogels beschoten. Durf het niet nog eens te doen!’

Toen ik dit hoorde, voelde ik de tranen prikken. Niemand zag het, maar ik kreeg een brok in mijn keel. Ik probeer thuis aan de waanzin van de taliban te ontkomen, maar hier blijkt mijn broer dezelfde mentaliteit te hebben. Waar kan ik nog veilig zijn?

Ik droop af naar mijn kamer en ging weer online. In ons Whatsapp-groepje stuurden de vrouwen me dat Morteza Karimi verdwenen was. Hij was een student journalistiek en had ook aan onze betoging deelgenomen. Hij wordt nog steeds vermist. Zijn oom, Hossein Karimi, was naar de taliban gestapt met het verzoek om Morteza vrij te laten. Hij is vermoord.

Zelfs de volgende ochtend nog waren de taliban actief op zoek naar de namen van andere mannen die aan ons protest hadden meegedaan. Nu zijn we allemaal het doelwit van vervolging. Onze misdaad? Het verdedigen van onze fundamentele mensenrechten...

Bron: De Standaard

"Vind mensen, die in zichzelf zowel de motivatie als de aangeboren drijfveer hebben om aan hun Innerlijke Zelf te werken, en we zullen hen gidsen."

- DIMschool vzw, de énige gespecialiseerd in Zelfkennis, zijnde: het kennen van het Zelf -
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voel je je geroepen om Spiritualia te sponsoren?
Klik hier en, alvast bedankt!

Overschrijven kan ook via: IBAN: BE22 7795 9845 2547 - BIC: GKCCBEBB

- Indien je een (bak)steentje bijdraagt, mogen we jouw naam hieronder publiceren? -