Ons brein is boordevol gevuld met vooroordelen, geloofsovertuigingen, allerlei weetjes, eigen conclusies, en eigen versies van de feiten. We luisteren zelden of nooit naar anderen. Bijvoorbeeld...
Terwijl we de ander aanhoren, vergelijken we hetgeen de persoon zegt met de inhoud van ons eigen brein. Dit proces geschiedt razendsnel en meestal totaal onbewust. Automatisch dus.
Zolang de persoon onze taal spreekt, blijven we 'luisteren' en op een onzichtbare manier ja-knikken. Maar o wee als de persoon iets zegt dat niet strookt met de gegevens in onze hersenen!
Ofwel stoppen we dan met 'luisteren', knikken ja, maar denken 'neen - of, we gaan er tegenin, en dringen ónze meningen en persoonlijke 'waarheden' aan die persoon op.
Meestal ontaardt zulk een gewoon gesprek in bekvechterij. Zelfs indien je het gesprek wint, kan je er een vriend of persoon bij verliezen, tenzij die mens zó sterk van jou afhankelijk is, dat hij/zij wel in jouw buurt móet blijven vertoeven. Doch, dit wordt 'afhankelijkheid' genoemd, of 'slavernij', en dit thema kunnen we misschien eens op een andere keer onder de loep van ons denken brengen.
Eigenlijk zou een mens naar de ander met een open geest én open hart moeten kunnen luisteren - onbevooroordeeld - net alsof men voor de eerste maal een muziekstuk, of een liedje aanhoort. Je laat de woorden en klanken op je afkomen zonder jouw eigen gedachten ermee te vermengen.
Best is om de theorie in de praktijk uit te voeren. Probeer het dus eens tijdens een eerstvolgend gesprek uit. Succes!
- Met de beste groeten van Eénoogje! -
Gepost door Eenoogje op donderdag 23 januari 2020
0 reactie(s)
Tsenne Kikke is misschien een eigenaardig heerschap. Ondanks het feit dat ik me niet altijd akkoord kan verklaren met sommige van zijn uitspraken, begrijp ik zeer goed dat hij van tijd tot tijd dingen publiceert - niet, omdat hij er zélf achter staat - maar om bij de lezers iets los te weken, diep binnenin.
Zijn hoofddoel is, denk ik, om iets in bepaalde mensen wakker te maken, opdat ze een soort van 'bevrijding' kunnen proeven. Een tijdelijk verlost-zijn van de gemeenschap met het stoffelijke lichaam, geïnspireerd door de allegorie van Plato's grot.
Anders gezegd: zolang een mens zich met zijn lichaam blijft identificeren, kan hij niet vrij zijn. "Hoe kan een mens tenslotte de vrijheid proeven indien hij zich aan het vergankelijke stoffelijke blijft vastklampen?", is zijn vraag.
De Zelfkennis waarover hij schrijft moet je letterlijk interpreteren. Zijn Zelfkennis is gebaseerd op het kennen van het 'Zelf'; een Zelf, dat niets met dat lichaam te maken heeft - behalve, dat dat lichaam - hoe tijdelijk ook - er het voertuig van is. Dat Zelf (noem het 'Ware Ik', 'Ziel', 'Essentie', of wat dan ook) zou dus in principe richting aan het lichaam moeten kunnen geven. Niets is minder waar.
Bij mensen, die zich daarvan niet bewust zijn, heeft - niet het Zelf - maar het ego volledige controle over dat lichaam. Een ego, die bijgestaan wordt door honderdtallen 'ikjes' en 'sub-ikjes', die allemaal hun eigen wensen, verlangens, dromen, begeerten, willetjes, enzovoorts, nastreven en verwerkelijkt willen zien.
Dit resulteert natuurlijk in het logische gevolg dat het Zelf zelden of nooit aan bod komt - en, als het dan tóch eventjes de kans krijgt om iets in de pap te brokken, neemt de een of andere persoonlijkheid of ikje het roer van het voertuig ogenblikkelijk terug over.
Verworven persoonlijkheden, en automatisch opdoemende ikjes, maken nu eenmaal deel uit van het vergankelijke, stoffelijke lichaam. Ze laten niet los, en verdwijnen niet graag op de achtergrond. Nochtans kunnen ze tot zeer goede dienaren uitgroeien, in plaats van slechte meesters te blijven.
Er bestaan natuurlijk ook andere vormen van Zelfkennis. Honderden zelfs. Maar die hechten eerder waarde aan het fysiologische en het psychologische, of aan de mechaniciteit van het stoffelijke lichaam, dan aan de inhoud ervan, namelijk: het zogenaamde 'Ware Zelf'. Wel heeft men het soms over een denkbeeldig (gekwetst) 'innerlijk kind'. Och, het spreekt de meest hypergevoelige mensen aan...
Ook Nisargadatta Maharaj maakte ons via zijn geschriften duidelijk dat de vergissing berust op het feit dat de mens ervan overtuigd is dat hij zijn lichaam is. Van zodra iemand bereid is dat denkbeeld te laten varen, is die persoon klaar om het Zelf in zichzelf via Zelfkennis te leren ont-dekken.
Volgens mij wil Tsenne dat laatste aanporren. Maar daarvoor moet hij in de eerste plaats mensen vinden die willen aangepord worden, nietwaar? De waarheid is, dat zolang Spiritualia bestaat (13 jaar), hij daarin nog geen enkele keer is geslaagd, toch niet via deze website. Nog altijd geeft hij het niet op...
Gepost door Eenoogje op zondag 19 januari 2020
0 reactie(s)
|