Love is the drug - door Karen de Vries

Ken je het 'boemboem'-gevoel? Het ontstaat als je totaal onverwacht iemand ontmoet die je, bijvoorbeeld, nooit eerder hebt gezien en dan gaat het 'boemboem' in jou. Je voelt het, je ervaart het, er gebeurt iets diep van binnen, iets ongrijpbaars, iets heel aangenaams, iets warms en zacht, en je zintuigen zijn gericht op die persoon. Je ademt nog wel, maar iets bewuster. Je voelt je hart in je keel kloppen en je hoopt maar dat niemand het opmerkt. De rest van de avond blijft jouw aandacht op die persoon gefocusseerd. Je staat er open voor, (bijna) helemaal. Je wilt hem, of haar, beter leren kennen. Gisteren nog, als dat kon. 'Willen' is in wezen niet het juiste woord: 'verlangen'drukt de innerlijke drang iets beter uit. En natuurlijk hoop je daarbij dat het wederzijds is. Voorzichtig aftasten, wordt de boodschap. Nu enkel nog het juiste moment afwachten om contact te maken, en hopen dat je de respons verkrijgt die je je op dat ogenblik toewenst.

Ik denk dat er weinig mensen zijn die het 'boemgevoel' nooit hebben gehad. Ik denk dat er nog minder mensen zijn die niet de pijn van de teleurstelling kennen wanneer het boemgevoel niet, of niet meer wordt beantwoord.

Verliefd. Sommige mensen worden het maar één of twee keer in hun leven, anderen wel vijf keer per jaar, maar als je het écht te pakken hebt, ken je jezelf niet meer terug. De meest verstandige mensen veranderen in roekeloze en niet zelden radeloze dweilen. Het leven draait nog maar om één ding: die ander. Vrienden worden verwaarloosd, halve werkdagen en hele avonden worden verkwanseld aan gezwijmel, het verzenden van talloze e-mails en sms-jes of 'als het niet mee zit' - ellenlange besprekingen met vrienden over wat hij of zij precies kan hebben bedoeld toen hij of zij dit of dat zei, of deed - of juist niet - en waarom dan niet?

Mannen verspillen er doorgaans misschien wat minder woorden aan dan vrouwen, maar ik betwijfel of er minder gigawatt energie doorheen gaan. De kans om de liefde van je leven te vinden is miniem - zo wordt het ons met de paplepel ingegoten '€“dus, als de liefde van je leven zich aandient, moet je het met beide handen aangrijpen. Bovendien, als het zo sterk aanvoelt, dan móet het hem of haar wel zijn, niet waar? Want, hoe zou het anders komen dat iemand die we niet of nauwelijks kennen, iemand die tot voor kort geen deel van ons leven uitmaakte, plotseling zo'€™n impact op ons heeft?

Misschien is juist het feit dat we die persoon nog niet kennen wel één van de redenen waarom hij of zij zo'n impact op ons kan hebben. Een onderzoek van onder andere de antropologe Dr. Helen Fisher wees uit - wat allang vermoed werd - dat verliefdheid gepaard gaat met de productie en het vrijkomen van een overvloedige hoeveelheid dopamine in een bepaald deel van onze hersenen. Dopamine is een chemische boodschapper, die alles te maken heeft met het ervaren van euforie, extreem verlangen (honger) en verslaving. Mensen die verliefd zijn en worden afgewezen, hebben vrijwel dezelfde onthoudingsverschijnselen als mensen die verslaafd zijn aan bijvoorbeeld gokken, of aan cocaïne. En bij het vrijkomen van grote hoeveelheden dopamine vertonen mensen verschijnselen zoals verhoogde aandacht, een intenser concentratievermogen, verbetering van het korte termijn geheugen, hyperactiviteit, en minder behoefte aan slaap en eten. Klinkt dit bekend ? ;-)